ღმერთო ნუ მამწყვეტ იმ ველებს

რაც მიზომია მისხლითა.

ნუ დამახვედრებ ჭიუხებს

წარბებ შანაყარს რისხვითა.

ოღონდაც ნუ მამანატრებ

ქედებს დაფარულს ნისლითა.

სხვა რაც გეწადოს დამმართე

სასჯელს შავხვდები ლხინითა.

თუმცა კი ვიცი ღირსი ვარ

მთისგან ვიღებდე წყრომასა.

წამოველ გამოვერიდე

სხვაგან ვეწევი შრომასა.

გონჯი რამ ამბებ ჩამამდის

დაცლილა მთელი ხეობა.

არსაით კაცი არ სჩანსო,

აღარც ის ძველი ერობა.

სუყველა გადაკარგულა

სხვაგან დაეძებს ხსნასაო.

დღეობებზეც კი აღარ ჰყავს

მომლოცველები ხატსაო.

დადუმებულა სახლები

აღარვინ იღებს ხმასაო.

თუ ქარი გააჭრიალებს

ხანდახან ბოსლის კარსაო.

მჯერა ეს მალე მორჩება

დრო მოხსნის გულზე ლოდებსა.

კაცი აბა რის კაცია

იმედიც აღარ ჰქონდესა.

ბევრი რამ ისე არ არის

როგორც ეს თვალით ჩანსაო.

ღმერთის მაქვს დიდი იმედი

არ მიანებებს თავსაო.

მოწყალებას არ მოაკლებს,

არ დაუბნელებს ცასაო.

სუყველა წასულს ხევისკენ

შამაუბრუნებს გზასაო.