ნუღარ დამტოვებ მოგონებებთან,

შენ მომიგონო,ასე სჯობია;

მე ხომ ისინი მტანჯავენ მწარედ,

და ესეც არის ფილოსოფია.

მე ცა ფირუზი მეგონა თავი,

შენ კიდევ მიწა ზურმუხტისფერი,

დრო შეიცვალა, დრო შეიცვალა,

წავიდა, გაქრა ეს ყველაფერი.

ო,ერთი სიტყვა,ერთი ნუგეში

მომეცი მარტოს მე მიტოვებულს,

და ერთხელ მაინც დამიკარ ტაში

ფარისევლებთან ვერდამარცხებულს.

ვაი, რომ მიდის ისევ ამ გზით ეს ყველაფერი,

და სამყაროს დასდებია უსიამო ჟანგისფერი.

2010.29.9.

ნათელა გორგოშაძე-დუმბაძისა