გახსოვს მოვედი იმ ხესთან შენთვის,
მე, როგორც სიო- ქარის მსტოვარი.
შენ ვერ მიცანი და არც გახსოვდა
ფიქრები შენთან დანატოვარი.

ის ხე ეხლაც დგას, ვით მეგობარი
ჩემი ფიქრები ფოთლად ასხია,
შემოდგომამდე მისი წართმევა
ქალმა ინდომა და სულ არხია.

ო, როგორ მიჭირს მე დავიწყება,
გადასულ დროის, ლაღი ოცნების,
სიზმარს მივანდობ ნაზ მოლანდებას,
განმიახლდება დრო მოლოდინის.

ღმერთი არა ვარ შეგინდო ცოდვა
და აღარც სიო რომ გელაციცო;
მაგრამ ერთი რამ კი შემიძლია,
ისევ მახსოვდე და მოგეფერო.

ნათელა გორგოშაძე-დუმბაძისა
2015.06. შაბათი