მზემ ამომივსო თვალის გუგები,
ჩაქრა... ღრუბლებმა გადაუარეს...
როგორც სიჩუმე დავსადგურდები,
და დავუტევებ გრძნობებს მხურვალეს.

შფოთი დათესეს წუხელ ქარებმა,
გრგვინვა-თარეშით გული იჯერეს...
შემორჩენილმა ღამის მგზავრებმა,
შიშით პირჯვარი გადაიწერეს.

ქარს შემოდგომის მზითვი გადააქვს,
ხაფი ხმით,როგორც ქვრივთა ვაება.
ჰფარავდე ღმერთო,ვისაც არ ააქვს
ბინა და ცის ქვეშ დაუღამდება.

ილია ელიზბარაშვილი