მარიამობის კარკაცი მთვარე,
და სახლი, ბავშვის სიცილით სავსე,
თუკი ცხოვრებას რაიმე ვთხოვე,
მისი საწყაო სულით აღვავსე.
ოდესმე ამ შფოთს სიბერე წაშლის,
ახლა კი მთვარე ვერცხლის თასია,
და მარტოობის მდუმარებაში
ისეთი უცხო და ლამაზია,
რომ გადიყარა გულმა დარდები
ჩამოვაფარე ტკივილებს ფარდა,
მხოლოდ ის გოგო თუ მენატრება
ერთის დანახვით რომ შემიყვარდა,
ის ფორიაქით აღსავსე დღენი,
ტრფიალის ხანძარს რომ მიმატებდა
და მიამიტი ტყუილი შენი,
ჩემს სამყაროს რომ აფერადებდა.
მე სიმარტოვის მკლავს სიმძიმილი,
ყველა სხვა ტკივილს თავად ავიტან,
შენი მხარი და შენი ღიმილი
ჩემად ვიგულო ოღონდ თავიდან.
ახლა კი მთვარე ისეთ შუქს პენტავს,
და სულს იმგვარი სინათლით მივსებს,
რომ ვიცი, ვეღარ დამძალავს სევდა
და მოვერევი სადარდელს ისევ,
მხოლოდ ის გოგო თუ მენატრება
ვისი დანახვაც ასე განთებდა,
და მიამიტი ტყუილი შენი,
ჩემს სამყაროს რომ აფერადებდა.

            ხარი ალექსიუ