საქმე პოეტობს ლექსებში,

პოეტი ლექსით საქმეში.

ცხოვრობს და ამბობს ლექსებში,

რაც განიცადა საქმეში.

პოეტი გულში მსახურობს,

გულიდან ღმერთს სთხოვს წყალობას,

ფიქრობს, უფალთან საუბრობს

და ღმერთიც აძლევს წყალობას.

პოეტი გულში მუშაობს,

იქა ზის, ფეთქავს გულივით.

ის მოყვასისთვის მუშაობს,

არ არის მარტოსულივით.

არც შენ ხარ მარტო თეონავ,

ქვეყნად ბევრია მოყვასი.

და ანუგეშე თეონავ,

ლექსთა სიტკბილით მოყვასი.

ცხოვრებას თვალი შეავლე,

რომ მიხვდე რა გაქვს საწერი.

„ღვთის განცხადება“ ისწავლე,

რომ ტკბილი გქონდეს ნაწერი.

შიდა სამყარო აივსე

რეალობების სხივებით,

შემოიკრიბე აზრები,

დაჭიმე გრძნობის სიმებით.

გულის სიწმინდის კალამი

გონების მელანს შეახე;

დაწერე სულის წამალი,

გრძნობა ჩვენს გრძნობებს შეახე.

შენი „მე“ ლექსში ჩახატე,

ადიდე ღმერთი ღირსებით;

შენივე აზრით დახატე

და გულის წმინდა თვისებით.

ჩახატე ნაფიქრალები,

გრძნობების წმინდა ალები,

შენივე სულის თვალები,

სარწმუნოების ლალები.

შემოგვაფინე სათქმელი,

საკეთებელი დღესაო.

რა არის შენი სათქმელი,

რომ ემსახურო ღმერთსაო?!

ის არის, რასაც აკეთებ

სამაგალითოდ დღესაო;

და შენი მდგომარეობა

დაგაწერინებს ლექსსაო.

04.06.10წ.

მამუკა თეთრაძე