ნუ ვისაუბრებთ რაზეც ახლა ყველა საუბრობს, 

უბრალოდ ლურჯად დაგუბებულ ზღვებში იცურე,

მოდი, შეხედე, რამხელაა ლექსის საუფლო -

ამოიკითხე თვალებიდან ჩემი სიჩუმე.

მთვარე სავსეა, მერამდენე ბოთლი მეცლება,

ქუჩის ძაღლივით შემეჩვია სახლში სიმთვრალე,

მოდი, ცოტა ხნით დავივიწყოთ დროის შეგრძნება,

მერე თუ გინდა ყველა  წითი წამში ითვალე

ღვინოსთან ერთად შოპენი და ლისტი დამჩემდა,

თვლემენ თვალები უძილობით დაქანცულები

როს ყოველ ღამით შენი სახლის ციცქნა ფანჯრებთან

ჩემი ფიქრები ბავშვებივით დაბანცალებენ.

ეკიდებიან არგაცემულ პასუხს კითხვები,

ორივემ ვიცით მოუხდება ღამეს რა უფრო,

ნურაფერს მკითხავ თვალებითაც უმალ მიხვდები,

რომ მინდა მხოლოდ სიყვარულზე გაგესაუბრო.

დავით ლომაია