გაისეირნებს მტკვრის ნაპირებთან
გალაქტიონი მარტო ეული
შფოთავს მგოსანი როგორც არასდროს
რაღაც გრძნობისგან გადარეული
გადაეყრება მის სატრფოს მერის
რომელიც ბოლო ჟამს გედივით მღერის
ლტოლვით წარმოთქვამს იმ ლამაზ სიტყვებს
რომლებიც ერთხელ მე სადღაც მითხრეს
შემოაწვება პოეტს ის სევდა
გაჩენის ჟამს რომ დაებედა
ლექსებს იგონებს აყვება რითმებს
მტკვარი მის სხეულს სიღრმისკენ ითრევს
გრძნობებს შეირწყამს მშფოთვარე გული
რეალობისგან გადაკარგული
სული შესცურავს უძირო ზღვაში
ჩამოუქროლებს წინ ლურჯი რაში
თვალებს გაახელს მიწას ჩახედავს
რავრსკვალევიან ზეცას ახედავს
და როცა მიხვდა არ უკრავს ქნარი
მისი ცხოვრების ნაამაგარი
მაშინ შეირთო შავ ზღვარ რიონი
გარდაიცვალა გალაქტიონი