ვწევარ გულაღმა.

ეხლა ღამეა.

თვალების ტკივილს

მკლავებს ვაფარებ.

წარმოსახვაში თითქოს

სიბრმავეა,

მაინც რომ გხედავ

განცდას ვერ ვაკავებ!

შენ რომ დაბრუნდე,

საქართველოვ,

საქართველოში

მოგუდულ ტირილს

ამოვანთხევ გასახარებლად

და ერთად დავრგავთ,

ჩვენს სიყვარულს,

აქ, სამშობლოში

და შევიმიზნებთ ქრისტეს,

საქმედ, მადლსახარებად!

ეხლა ღამეა.

უაზრო ხმაური თბილისის

მტკივა

და ჰარმონია, კლასიკური,

შენია ჩემში...

თაბორზე ვწევარ,

გულაღმართული...

ვიცი, რომ გტკივა...

თითქოს დავშორდით,

საგამოცდოთ...

გადაკარგული

არ ხარ!

არა ხარ,

არა ხარ მშობლის! ...

არც ჩემი! წადი,

წადი უფლისკენ! ...

ნეტავი გნახო,

გნახო მადლით

გადაკვანძული!

ეხლა ღამეა და დაირეკა

ზარი თორმეტის,  

"...ღამე აღიპყრენით ხელნი,

თქუენნი, წმინდად მიმართ...",

მიდი, ილოცე!

ეს შეხვედრაა გულის, გონების!

აღვიღაღადოთ ჩვენი ერთება

გზად, გზისა მიმართ! ...

ღამეა, ანი, დავიძინე თუ,

შენც დაიძინე?

შუბლზე გაკოცე, მაინც,

მძინარეს,

ჯვარი გეწეროს

და ასე ტკბილად,

და ასე ტკბილად გამოიძინე...

გამოიღიმე, საქართველოვ,

გამოიღიმე!

                             23.10.2014წ.