როგორ მომენატრა სახლი,

ჩემი ღარიბული ოდა.

დედის მოფერება ნაზი,

რამე რომ მტკიოდა როცა...

ცემი პაწაწინა ეზო,

მწვანედ მობიბინე მდელო.

დედის მოკაშკაშე მზერა

მეტყვის "დედა შემოგევლოს".

მამის წარბშეკრული სახე,

მაგრამ ძლიერ თბილი გული.

ვითომ გაბრაზება მისი

ოდნავ ღიმილშეპარული.

ბებოს გამომცხვარი პური,

მატკბობს ოხშივარი მისი.

ჩემი სოფლის გაზაფხული,

მძაფრი სურნელება მიწის.

როგორ მომენატრა ღამე,

ფიქრში ვათენებდი როცა.

თითქოს უჩვეულო რამე

რაც კი ბავშვობაში მორჩა.

ფიჩხით დანთებული ცეცხლი,

ცაზე მოელვარე მთვარე,

ირგვლივ შეკრებილი ყველა

ვინც კი გულით შევიყვარე...

როგორ მომენატრა თურმე

ჩემი სახლის ყველა_ფერი.

ახლა სიმარტოვეს ვუმზერ

და მღლის ყველაფერი.