შოთის პური და გუდის ყველი კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლად ჯერ არ უღიარებიათ? ან შეიძლება აღიარეს და მე გამომრჩა. საქმე ისაა, რომ კეთილი გულის ამბავი და ყველ-პურზე მასპინძლობა, ყველაზე უკეთ მთაში ესმოდათ და გუდის ყველიც იქ დაიბადა - მწყემთა სამყაროში. გაქალაქელების შემდეგ, განსაკუთრებული პოპულარობა მოიპოვა და ქველინარიის რეცეპტოთეკაშიც განსაკუთრებულ ადგილს იკავებს.

შემადგენლობა:

• ცხვრის (ან სა­ქონ­ლის) რძე - 5 ლ.
• ყვე­ლის დე­და და მა­რი­ლი - სა­ჭი­როები­სა­მებრ.

მომზადება:

• ანა­დუ­ღარ და შეგ­რი­ლე­ბულ რძეს და­უ­მა­ტეთ ყვე­ლის დე­და, მო­უ­რიეთ ხის კოვ­ზით, და­ა­ხუ­რეთ თავ­სა­ფა­რი, შე­ფუ­თეთ თბი­ლი ნაბ­დით (ეს ტრადიციისთვის, თუ ნაბადი არ გაქვთ, თბილი პლედი ან საბანი გამოიყენეთ) და გა­ა­ჩე­რეთ ასე 1 საათით.
• რო­დე­საც რძე შე­დედ­დე­ბა, ისევ ამო­უ­რიეთ ხის ჯო­ხით, კვლავ შე­ფუ­თეთ თბი­ლი ნაბ­დით და გა­ა­ჩე­რეთ ასე 30 წუ­თით.
• ამო­ი­ღეთ შრა­ტი ცალ­კე ქვაბ­ში, დარ­ჩე­ნი­ლი (ყვე­ლის) მა­სა მო­ა­თავ­სეთ ხის ფი­ცარ­ზე და­სა­წუ­რად, თან მიე­ცით კვე­რის ფორ­მა, და­ა­ფა­რეთ ნა­ბა­დი და გაა­ჩე­რეთ 2 საათით.
• ყვე­ლი ჩა­აწ­ყეთ გუ­და­ში და თი­თო კვერს და­ა­ყა­რეთ 2 მუ­ჭა მა­რი­ლი. გუ­დას პირს მოაკ­რით ბა­წა­რი, მო­ა­თავ­სეთ ხის ფი­ცარ­ზე, და­ა­ფა­რეთ ნა­ბა­დი და გა­ა­ჩე­რეთ 20 დღე.