ლაშა: დეკემბერი 25, 2017||12:51am

რამდენიმე დღის წინ ამონარიდი გამოვაქვეყნე, სადაც დოსტოევსკი თავისი გმირის პირით ამბობს - მხატვრები რატომღაც დაეჩვივნენ, რომ ჯვარზე გაკრულ თუ ჩამოღებულ ქრისტეს უთუოდ ლამაზი სახე დაუხატონ და არაადამიანური ტანჯვა-წამების დროსაც შეუნარჩუნონ ეს სილამაზე.

გუშინ, ვიდექი ამ ჯვარცმის წინ და მაცხოვარს ვერ ვუსწორებდი თვალს. ფოტოებს ვიღებდი, ტელეფონის გარეშე ცქერა კი არ შემეძლო. დეტალებიც კი ვერ დავათვალიერე გულდასმით და ბოლოს ისევ გამომქანდაკებელზე (თუკი შეიძლება ასე ეწოდოს), ხუროზე გავჯავრდი - ასე გამოთქლა როგორ შეიძლება, ან ეს რა ფორმებია, ან ამხელა მუცელი რატომ აქვს_მეთქი და ა.შ. სამწუხაროა. 

როგორც იტყვიან - სიტყვა და საქმე აცდენილია ერთმანეთს და ეგაა სწორედ ნიშანიო... ჰმ, კიდევ უარესი, თუკი სურვილი საერთოდ სხვაგან არის.

კომენტარი