ბოროლას თავზე,

მე,

შენ

და ღამე,

ჩვენიდან-ზეცამდე ლეგა ნისლები,

დავტოვოთ ქალაქის უფერო მთვარე,

დავკრიფოთ კესანე-ლურჯთვალა მისნები.

არ მინდა ფირუზი,ლალი,

და ალმასი,

შენ მყავდე,

შენით

და საშენოდ ვიცოცხლებ,

სადაც არაგველი ცხოვრობდა სამასი,

ჩვენც დავზრდით შვილებს და…

ვაპირებ ცხოვრებას, სანამ ცოცხალი ვარ,

ვაზროვნებ სანამ და მკლავშიაც ღონე მაქვს,

რამდენი ხანია, რამდენი ხანია,

ყოველდღე,

ყოველწამს ვაპირებ ცხოვრებას!



ვაპირებ ცხოვრებას და აღარ დამადგა

საშველი, — თადარიგს თავი ვერ გავართვი,

შაქარყინულივით თითებში ჩამადნა

ბავშვობის სიტკბო და სიმწიფის ლაზათი.



ვეღარ გავიხარე, ვეღარ გავიოცე,

ვერ გავამაისე…