ასეც ხდება.

ზოგიერთებისთვის წასვლა უფრო მარტივია,

ვიდრე ერთმანეთთან მისვლა

და უბრალოდ ჩახუტება.

არ არის ხოლმე მარტივი.

გადმოვაწყობ ნახატებს და

თითოეული ფურცლიდან

ჩემი ხელით დახატული

ჩვენი ერთად ყოფნა შემომყურებს.

ისეთი დღეები მიდგას,

გამოვრთავ ხოლმე ყველა ხმას და

მხოლოდ დამახსოვრებულ

შენს გულისცემას ვუსმენ.

აღარ მთავრდება.

ისიც არ ვიცი, სად ვარ.

როდის მძინავს და როდის მღვიძავს.

იმიტომ, რომ დღეც და ღამეც

ერთნაირად ჰგავს სიზმარს,

რომელსაც საკუთარ თავზე ვხედავ.

ჩემთან ერთად დაიწყო და

ალბათ ჩემთან ერთად დამთავრდება.

მაგრამ,

ნუ დააკლდები შენ.

თუნდაც მართლა სიზმარი იყოს.…

მოკუმულ ხელებში ვგრძნობ გულისცემას

და ვხედავ

როგორ ეხეთქება წუხილი

ჩემს ყველა ნაპირს.

სულ უფრო მეძნელება დღეები,

რომლებიც თვალების გახელისას იწყებიან

და მგონია, რომ თვალუწვდენელზე,

ჰორიზონტის იქით მთავრდებიან.

გაზაფხული,

რომელიც ფანჯრიდან ერთი ხელის გაწვდენაზე დგას

და მაინც ვერ ვეხები.

ქუჩიდან შემოჭრილი საყოველთაო ხმაური

და თვალებში გაჩხერილი ცათამბჯენები,

რომლებიც ადამიანებზე მეტად…

წამიანი ინტერვალებით მესმის,

როგორ კენკავს დრო

ჩემს ყოფნას...

ვეღარ გაუძლო დაწყვეტილი

ნერვების გროვამ

და დავამტვრიე ღამისფერი

ყველა ისარი...

გული ისე ცემს,

უეჭველი საზღვრებს სცილდება,

მისი ბიძგების ბალი

ალბათ ლავიწს გაბზარავს...

ვგრძნობ, რომ ვილევი...

ღამე ავსებს ვენებს სიგიჟით...

კლავიშებს ვახრჩობ სინაზეში

სუსტი…