ყოფნა-არ ყოფნა და მასზე ფიქრი იქცა ადამიანის მთავარ პრობლემად, რა არის ყოფნა? რა არის არ ყოფნა? ეს ის ორი კითხვაა, რომელიც გულს უსერავს და გონებას ულპობს ადამის ძეს გაჩენის დღიდან, რადგან შეუცნობელი დარჩა დღემდე, აზრი ყოფნის და აზრი არ ყოფნის.

მას ვისაც არ ახსოვს გარდასული დღეები და ვერ ხვდება მომავალს, ვადარებ გემს რომლის მესაჭესაც ჩაეძინა და მიუყვება დინებას იქით, საითაც ქარი დაუბერავს. გემის აღსასრული კი დადგება მალე, რადგან შეახეთქებს აღელვებული ზღვის ტალღები ქვის კლდეებს და დალეწავს მას. გემიც და მესაჭეც საუკუნო დავიწყებას პოვებენს ზღვის ფსკერზე, რადგან ჩაეძინა მესაჭეს ღრმა ძილით და რადგანაც, მან ინდომა ძილი, მიიღო კიდევაც ის, ოღონდ საუკუნოდ.

და ვინ არის თქვენს შორის ცოცხალი რომლის სიცოცხლეც არ იქნება დავიწყებული ? არის თქვენს შორის ვინმე ვინც გაუძლებს დროს და იმ მტვერში არ ჩაიფლება დასამარხად რომელიც თან სდეევს საუკუნეებს?

რამდენი წლის ხარ ადამიანო შეგიძლია მითხრა? იქნებ სათვალავი აგერია? არ გინდა გამოტყდე და აღიარო ის რაც სამწუხაროა, რადგან სული რომელიც შთაბერა ღმერთმა ადამს მკვდარია და უპატრონოა ტაძარი მისი რომელსაც მიწის ქვემძრომები დაეპატრონნენ, რომელიც დაიწყევლა ღვთისგან პირველი ცოდვის დროს. ხოლო ტაძარი რომელიც მიწისგან აიგო იქცევა ისევ მიწად და დავიწყებული იქნება მისი არსებობა სამარადისოდ.

ყოფნა?.. არ ყოფნა?..საკითხავი აი ეს არის.

სულდიდ ქმნილებას რა შეჰფერის? ის, რომ იტანჯოს

და აიტანოს მჩაგრავ ბედის ნეშტრითა გმირვა,

თუ შეებრძოლოს მოზღვავებულ უბედურებას

და ამ შებრძოლვით მოსპოს იგი?..მოსპოს სიცოცლხე

ბოლო მოუღოს…მიიძინოს… სხვა არაფერი…

ამ მიძინებითა გათავდება ის გულისქენჯნა

და ათასი სხვა ბუნებრივი უკუღმართობა,

რაიც ხორცშესხმულ ადამიანს წილად ხვდომია.

განა ეს ბოლო სანატრელი არ უნდა იყოს?

მოვსპოთ სიცოცხლე..დავიძინოთ.. რომ დავიძინოთ,

მერე სიზმრად იქ ვნახავთ რასმე?..ძნელი ეს არის,

არ ვიცით მაშინ რა სიზმრები მოგვევლინება,

როს სიკვდილის ძილს მივეცემით და მოვშორდებით

მოკვდავთ ცხოვრების მღელვარებას! აი ეს გვიშლის

და გრძელს ცხოვრებას ჩვენსას იგი გრძელ ტანჯვადა ჰხდის