"ყველაფერი, რაც ყდაშია - წიგნი როდია! არც გაცვეთილი სიტყვები და გატკეპნილი ფურცლებია წიგნი! არც უსულო აზრებისა და სახეების გროვა... არც პირფერული ლამაზსიტყვაობა შიშნაკრავისა თუ ყურმოჭრილისა.

      ორ სახე-სიტყვას შემოგთავაზებთ - წიგნი უნდა იყოს ზარშრიალა და ბასრიგულა, სახნისად რომ გამოადგეს ადგილის დედის გუთანს!

      მრავალსაუკუნოვან გრაგნილებში გამოვლილი წიგნთა წიგნების აზრისა ვარ და მწადს, ავის მხილების ელდა მახლდეს, ან ცისარტყელა იმედისა, ნათელი შემეცნებისა, ბრძოლის ნაღარა დიდ ზრახვათა და გრძნობათა გამოსაჭედად... თორემ ცივსისხლიანი, გულმათხოვარა წიგნები ვის რად უნდა?!. მით უფრო "ვეფხისტყაოსნის" ქვეყანაში?!"

/ლევან გოთუა "სარკის მერცხალა"/

      "თუ სამშობლო ჭეშმარიტად გიყვარს და ვერავისთვის გაგიმხელია, ტყის პირას, ბუჩქის ძირში თავდაღმა დაწექ, (ნაწვიმარიც რომ იყოს,მაინც დაწექი) ყურისტოლა ორმო ფრჩხილებით ამოჩიჩქნე და სამჯერ ჩასძახე, ჯადოსნური კი არა, გულწრფელი სიტყვა: მიყვარხარ,მიყვარხარ,მიყვარხარ!–მაშინვე წააყარე მიწა და დაიმახსოვრე ის ადგილი... იცოდე იქ, ყოველ გაზაფხულს ია ამოვა....."

/ოტია იოსელიანი/

      "- სიყვარული ბრძანებით არ მოდის.

      - განა მზე კი უბრძანებს ხოლმე ვარდს, გაიშალეო!.. აქ თავისთავად უნდა მოსულიყო, რომ, უკაცრაოდ, ბრმა გული არ დახვედროდა, გვარიშვილობის ცხრა კლიტით დაკეტილი. აბა შენი ტოლი კაცი ყოფილიყო და ვინ იცის, იქნება ბრძანებასაც გაეჭრა, სიყვარულს ხომ მაინც მიუხვდებოდი და მაინც, სხვა არა იყოს-რა, თუნდა ნაასალი მადლიც გიორგისა არ სცხებოდა. აქ კი გვარიშვილობამ კარი გულისა არ გაუღო. წმინდა შუქი მშვენიერის სულისა ამაოდ და უქმად-ღა ჯავარსავით ეფინებოდა ცივს კედელს. შენ ვერც კი მიუხვდი, ვერც!.. იმან კი იცოდა და არა სჩიოდა. "არა ვნანობო, არაო!.." მოკვდა და ეს უწყინარი სიტყვები ჩვენ დაგვიგდო ჩვენის თავის გასაკითხად"

/ილია ჭავჭავაძე "ოთარაანთ ქვრივი"/

      "იქნებ ადამიანს დაბადებიდანვე მიჰყვება თან თავისი წილი სევდა,რომელიც მერე,სიცოცხლის ბოლომდე განუყრელი თანამგზავრივით დაჰყვება ფეხდაფეხ.ტბასავით უძირო და ღრმაა ადამიანთა სევდა-ნაცრისფერი და ტკივილიანი,მაგრამ ღმერთმა ამ სევდასთან ერთად მოსაწყენი ყოველდღიურობის ნათელი ფერებით ასავსებად პატარ-პატარა სიხარულიც გვიბოძა..და სწორედ ამ პატარ-პატარა სიხარულისთვის ღირს და ფასობს სოცოცხლე."

/გოდერძი ჩოხელი/