განზრახვა ერთი, დრო უნდა მოკვდეს!
დეკლარაციად სურთ რომ გამოსცენ.
მორიგი მცდელობა კაცობრიობის,
მინდა გიამბოთ, არსად წამოგცდეთ.

მთელი არმია თანამზრახველთა,
იკრიბებიან მსჯელობენ, წყვეტენ,
შეითქმებიან დროს დანიშნავენ
და გადაწყვეტენ,
დრო უნდა მოკვდეს...

დროც მოინახა საერთო მტერი,
ყველამ დაიწყო როკვა და ცმუკვა,
როგორც სვავები დააცხრენ თავზე,
ეგებ წაგლიჯონ ნანატრი ლუკმა.

ნემსის წვერებით დაუწყეს ჩხვლეტა,
ნირვანით ფიქრობენ გააბან მახაში,
ბოღმიან ნიკოტინს ანთხევენ პირიდან
სასმელს ასხავენ ყანწით სახეში.

მაგრამ დროს დრო აქვს, არ ეჩქარება
ის მკურნალია თავის თავისაც.
კიდეც დაუკრავს კვერს თავის მტანჯველთ,
თითქოს არა აქვს ზრახვა ავისა.

როცა იჯერეს გული ქილიკით
და გადაწყვიტეს რომ მკვდარი იყო,
მაშინ სულ ყველამ აღმოაჩინა
დრო არსად ჩანდა, დრო გამქრალიყო.

დრო გადიოდა, გარბოდა წლები,
ხალხმა მოირგო უკვდავთ პათოსი,
ის კი არავის არაფერს არჩენს,
მოთმინებაა მისი სამოსი

თანამზრახველად მან სიკვდილს უხმო,
თავზე დაატყდა თავის მფლანგველებს
და მაშინ მოყვნენ წუთების თხოვნას,
მათ კი უდროობაში გადაასვენეს.

მაგრამ ამ ქვეყნად, როგორც ყველაფერს
აქვს დასაწყისი და დასასრული,
არც დრო აღმოჩნდა გამონაკლისი
და არც სიკვდილი ქომაგი სრული.

დასაბამიდან დღე იყო მეოთხე,
როცა მზემ შობა იგი მთვარეში
სამყარო გმინავს აღსასრულის წინ,
სრულდება დროის მწარე თარეში.