აღარც თოვლი მოდის...

უშენობისფერი დაჰკრავს ყველა ნაბიჯს...

გაბზარულ ლავიწებს ვუშვერ საკენკად

ჩემს ფანჯარასთან მოფრენილ ჩიტებს...

ფილტვებს აღარ ჰყოფნით

ჩემს თმას შეტოვებული

შენი სუნთქვა...

ცხოვრებას არ აქვს ორი თავი

რომ უპატრონოს ჩემნაირ ახირებულებს...

....

ახლა, რაც დანამდვილებით ვიცი,

ის არის, რომ შენი თითები გაათბობდა

ჩემს კენტად არსებობას...