ეს ამბავი ორი თუ სამი ასწლეული წლის წინ მოხდა, (ზუსტად აღარ მახსოვს) მალაიზიის ხელმწიფემ შემომითვალა საახალწლოდ მეკვლედ ვწვეოდი. მეც სიხარულით დავთანხმდი.

      ჩემს ჯამბაზურ ხურჯინში ჩავილაგე რახათლუხუმი, ფინიკი, ბლომად შაქარყინული, ვკარი ფეხი მთვარის წვეტოებზე მასხარნანოს ნაწნავებით გაკიდულ ჩვენს მშობლიურ ქოხს, გავაქანავე, ავხტი ვარსკვლავებზე და ასე,ვარსკვლავ-ვარსკვლავ, მხიარული ღიღინათა და ხტუნვა-ყირამალებით გავუყევი გზას მალაიზიის ხელმწიფის სამეფოსაკენ მისი უდიდებულესობის გულის საამებლად და მისი სასახლის კეთილი სურვილებით ასავსებად.

      ასე მხიარულად მივსკინკილობდი მთვარიდან იუპიტერზე, იუპიტერიდან ვენერაზე, რომ უცებ ვიღაცის ჩუმი ტირილის ხმა შემომესმა. გავირინდე და მივაყურადე. ხმა ჩემი მეგობრის - ბუდულას სახლიდან მოდიოდა. გადმოვხედე და რას ვხედავ? ჩემი მეგობარი თავისი სახლის კუთხეში მობუზული მიმჯდარა და ჩუმად ფშლუკუნებს.

      გული დამეწვა. მივხვდი, რომ მარტო იყო და ახალწელს მარტოობის შეხვედრის შიშით ნირწამხდარი უმწეო ტირილს აეტანა.

      ბევრი არ მიფიქრია, ვისკუპე ზეციდან და წუთში მის გვერდით აღმოვჩნდი. კიდევ კარგი მივედი. ბუდულა ბოროტ ჯადოქარს დაეტყვევებინა და ნაცვლად ტკბილეულისა მწარე ნემსით ჩხვლეტდა.

      არც ვაციე და არც ვაცხელე, უმალ ვეძგერე ჩემს ხურჯინს, იქიდან მამიკოს ნაქონი ჯადოსნური გარმონი ამოვიღე და იმდენ ხანს დავუკარი ვიდრე ჯადოქარი ცეკვით არ მოვქანცე და ბოლომდე არ გავაკეთილშობილე.

      გაკეთილშობილებულმა ჯადოქარმაც ნაცვლად მწარე ნემსისა გოზინაყი და ჩურჩხელები შემოგვაწოდა და ჩემი მეგობარი ბუდულაც საბოლოოდ გავამხიარულეთ.

      არ ვიცი რამდენ ხანს გაგრძელდა ეს მხიარულება, რომ უცებ მალაიზიის ხელმწიფეც გამახსენდა. დროის მაჩვენებელ მაჯის პატარა მზეს დავხედე და წასვლა დავაპირე, რომ მივხვდი ჩემს წასვლას აზრი აღარ ჰქონდა. მეგობართან იმდენი დრო გამეტარებინა, რომ ამასობაში მალაიზიაში ის მეფეც ჩამოეგდოთ და სხვა შემდგომი მეფეც ზედ მიეყოლებინათ.

      არც მიდარდია, მთავარი იყო, რომ ბუდულა კარგად იყო და უცხო მეფისთვის გამზადებულ ტკბილეულსაც და კეთილ სურვილებსაც ჩემი მეგობარი ირგებდა.

      ასეთი იყო უზენაესის ნება და რას ვიზამთ?