ხანდახან არის მარტოობაშიაც რაღაც რომანტიული და ამოუხსნელი, მისტიური და ოაზისივით მაცოცხლებელი.. ღამეები იცრიცებიან დღეების მოლოდინში და გრძნობ რამდენად დიდი და მიუწვდომელია უფალი, რამდენად ბრძენი და კეთილისმყოფელია იგი..

      განა სასწაული არ არის - გამთეენიისპირზედ, ახლადგამოღვიძებული, შეიგრძნობდე უშრეტ ძალას ბედნიერებისას და სიყვარულისას, მაარტოობისას რომელიც სრულებითაც არ არის მარტო, ეული...

      განა სასწაული არ არის კუპრისფერ ღამეში აპრილის ნათება, რომელიც თვალებს მჭრის და ვარსკვლავთცვენას მომაგონებს?!

      სასწაულია ყოველი გათენებული და დაღამებული დღე... ყოველი ის, რაც სიყვარულით იქმნება ან სიყვარულისთვისაა!!