არის დღეები როდესაც ადამიანები ამინდებს ემსგავსებიან, ან პირიქით, ამინდები ემსგავსებიან ადამიანებს...

      დღე ერთია და რამდენნაირად იცვლება ადამიანი, რამდენს ფიქრობს, იცინის, ტირის, სწყინს და უხარია.. მე მაინც ამინდებიდან ნისლს გამოვარჩევდი.. ნისლები ფიქრებს ჰგავს, რომელიც ძალუმად აწევს ადამიანს გონებაში და უმღვრევს იმ წყალს, რომელიც კამკამებდა. მოვა ნისლი, დაგაწვება და აღარ შემოგეცლება სანამ მზე არ გამოანათებს. და ვინ იცის როდის ინებებს მზე გამონათებას, როდის გაგზავნის სხივებს ნისლების გასაფანტავად?! ის მზის სხივები კი, მე უფლის მადლი მგონია, რომელსაც უფალი გვიმწყალობებს, მაგრამ ხანდახან ამ სხივებსაც ვკარგავთ ან ვერ ვპოვულობთ, ან არ, ვერ ვუფრთხილდებით..

      ადრეც დავწერე სადღაც, რომ ყველაფერს მოვლა და მოფრთხილება სჭირდება. საჩუქარს რომ გჩუქნიან თუ არ მოუარე დაკარგავ. ყვავილს წყალი თუ არ დაუსხი დაჭკნება. და ასე ყოველდღიურობაში, ვკარგავთ იმას რაც მაცოცხლებელია და ელექსირია სიცოცხლისა.

თ.ი.