ფსალმუნები ეწოდება 150 საგალობელს, რომელთა შექმნაც ებრაული ტრადიციით მიეწერება იუდეა-ისრაელის გაერთიანებული სამეფოს სახელგანთქმულ მეფეს – დავითს ფსალმუნის სახელწოდება წარმოდგება მუსიკალური ინსტრუმენტის სახელწოდებისაგან, რომლის თანხლებითაც სრულდებოდა გალობა სატაძრო ღვთისმსახურების დროს. მოსეს ხუთწიგნეულის (თორას) შესაბამისად ფსალმუნები ებრაულ კანონში 5 ნაწილად იყოფა. მართალია, ქართულ თარგმანში ფსალმუნებს „დავითნი“ ეწოდება, მათი ავტორის სახელის პატივსაცემად, მაგრამ მიჩნეულია, რომ დავითს ეკუთვნის 73 ფსალმუნი, 12 შედგენილია მგალობელ ასაფის მიერ, 10 – კორხის ძეთა მიერ, 2 – სოლომონის (71-ე და 126-ე) მიერ, დანარჩენთა ავტორები უცნობია. ვარაუდობენ, რომ ავტორის ხელიდან გამოსული კრებული თანდათან ივსებოდა. ფსალმუნნი ქრისტიანული ღვთისმსახურების ძირითად ნაწილად იქცა მისი ჩამოყალიბების დასაწყისისთანავე. ფსალმუნთა წიგნში შემავალი 150 ფსალმუნი 20 კანონად იყოფა, ხოლო თითოეული კანონი – 3 „დიდებად“, რომელთა შემდეგ სამჯერ იკითხება „ალილუია“. ფსალმუნი იკითხება ყოველთვის ცისკრისა და მწუხრის ღვთისმსახურებაზე. მთლიანად, ყოველი კვირის განმავლობაში, ხოლო დიდმარხვის პერიოდში – კვირაში ორჯერ. ფსალმუნნი წარმოადგენს ცისკრისა და მწუხრის ლოცვების წყაროს. მისი გავლენა იგრძნობა ყველა ლოცვაზე. ფსალმუნებში გამოხატულია ღვთისმოსაური გრძნობები სხვადასხვა განცდებთან დაკავშირებით. მნიშვნელოვანია იესო ქრისტეს ჯვარცმის წინასწარმეტყველების შემცველი ფსალმუნები (2,21 და 100): „გახვრიტეს ხელნი ჩემნი და ფერხნი ჩემნი“ (ფს.21). ზუსტადაა აღწერილი ქრისტეს სამოსლის გაყოფის ეპიზოდი და სხვა. ბიბლიური წიგნებიდან ფსალმუნნი ქართულად ყველაზე ადრე უნდა ეთარგმნათ. ძველი აღთქმის არც ერთ წიგნს არ ჰქონია ისეთი გავლენა ძველ ქართულ მწერლობაზე და მის ენაზე, როგორც ფსალმუნნს.

ზოგოერთი ფსალმუნის განმარტება:

* 50_ე ფსალმუნი *

* 90_ე ფსალმუნი *