ცრემლები, ცრემლები და კვლავ ცრემლები..........

სულის გამოძახილი, მწარე და ყრუ თამაში ბედისწერის, მისი გამოხედვა, მისი ლანდი, ვისი? ამ კითხვის შიში, აჩრდილი რომელსაც მთელი ცხოვრება ებრძვი, ებრძვი მაგრამ ამაოდ, დემონი ჩნდება სულის კუნჭულში, მთელი გრძნობებით გულში მიმალულ ნაპერწკალს ააშკარავებს და მოაქვს ტკივილი, ცრემლები...

ცრემლები და კვლავ ცრემლები....

იხედები უკან და უამრავი რამის წაშლა გინდება, უყურებ ცას რაღაც გაგონდება, ჩასცქერი მიწას და სევდა გიპყრობს, ხედავ ადამიანის თვალებს და ოგნდები რამდენ რამეს იტევს ეს პატარა ორგანო.

ცხოვრობ და გეშინია, გეშინია თავს მომდგარი მარტოობის, იმედგაცრუების......
წლები კი მიდიან და შენ ელოდები, მთელი ცხოვრება ელოდები, მაგრამ ერთ დღესაც მიხვდები, რომ ყველაფერი ამაო ყოფილა რისთვის დაკარგე დრო... და ისევ ჩნდებიან ცრემლები, ისინი წვიმის მსგავსად ჩუმად მოდიან, ეცემიან ბალიშს გულწრფელი ცრემლები, მათ ძალუძთ ქვის გახლეჩა, მაგრამ ქვის გულს კი მიწვდებიან??? ალბათ მიწვდებიან, რადგან მხოლოდ წრფელ ცრემლებს შეუძლიათ სასწაულების მოხდენა.......
მოლოდინი ერთი გამოხედვის, ერთი ტკბილი სიტყვის, მოკლედ სიყვარულის, მაგრამ

არასდროს ახდენილი სიყვარულის.......

ფიქრები ჯარად ეწყობიან, გღუბლებად მოდიან და ნისლებად ირევიან, კვლავ მარტოობის დემონი ჩნდება და კვლავ ცრემლები მარტოობას შეწირული ცრემლები...............
P.S. საავტორო :((((