ცხოვრებაა ეს და არა სამოთხე 

ვეძიო მტვერში და ჩემი თვალის სინათლეც გაქრება....

ჩემით დაწყებული მევე უნდა დავამთავრო ...

სიყვარულის მარადიულობას ჩვენვე ფეხქვეშ ვთელავთ..

უბრალოდ უბრალოებაში აგორებული სხვებისგან ყოველთვის შენივე ნებით დამცირებული...

სიამაყით დახრილი თვალები და გულის უსაზღვრო სევდაში ნაცნობი სხვისი მზერა 

მხატვარს ყოველთვის ვევედრები რომ დახატოს ფერები..

ჩემს პეპლებს ფრთები მოსტყდათ....

ოცნებები გამიუფერულდა საზრდო არარ ჰყოფნით..

მე კი ვზივარ ქილაში ჩემს ფერდაკარგულებთან ხალხის ბროომ ლამის შემოლეწა და ჰა ფერდაკარგულებიც ნელ-ნელა მტოვებენ..

ოპტიმიზმი ჩემით დაიწყო მაგრამ ახლა უგრძნბლად მიუყვები ზამთვრის დღებს...