ძვ.წ. XIX ს-ში ქალაქი ბაბილონის აღზევება, რომელმაც თავისი ძალაუფლების ქვეშ გააერთიანა შუმერო-აქადური სამეფო, დაკავშირებული იყო ამორიტების მიერ შუამდინარეთის დაპყრობასთან.

ბაბილონის კულტურამ დიდ სიმაღლეს მიაღწია. ამ პერიოდში სრულყოფილ სახეს იღებს შუმერული დამწერლობა, რომელიც მთელს წინა აზიაში გავრცელდა. დიდ ინტერესს იწვევს ბაბილონური ლიტერატურა, განსაკუთრებით ეპიკური პოემა გილგამეშის შესახებ.

ძველი ბაბილონის სახვითი ხელოვნების ძეგლებიდან ჩვენამდე ძალიან ცოტამ მოაღწია. მათ მიხედვით თუ ვიმსჯელებთ, ბაბილონელ ოსტატებს არაფერი პრინციპულად ახალია არ შეუქმნიათ და მხოლოდ გარკვეულწილად ბაძავდნენ გუდეას პერიოდისა და ურის III დინასტიის პერიოდის ხელოვნების ხერხებს.

ბაბილონური ხელოვნების საუკეთესოდ შემონახული ნიმუშია რელიეფი, რომელიც აგვირგვინებს მეფე ჰამურაბის (ძვ.წ. XVIII ს.) კანონთა კრებულს. ეს რელიეფი გამოხატავს მეფე ჰამურაბს, რომელსაც მზისა და სამართლიანობის ღმერთი შამანი გადასცემს კანონებს. ინვესტიტურის ასეთი სცენები ვიზუალურად გადმოსცემდა მეფის ღვთაებრივი წარმომავლობის იდეას. ასეთი სცენები ძალიან დიდი ხნის განმავლობაში იქმნებოდა და სასანური ირანის კლდის რელიეფებშიც კი გვხვდება. ჰამურაბის სტელაზე ღვთაება ტახტზე მჯდომარეა წარმოდგენილი. მდგომარე მეფე იღებს მისგან კვერთხსა და მაგიურ წრეს _ ძალაუფლების სიმბოლოებს.

ჰამურაბის პერიოდს განეკუთვნება მარის სახელმწიფოს ძეგლები, რომელიც ევფრატზე მდებარეობდა, ბაბილონის ზემოთ. ქალაქი მარის გათხრების შედეგად აღმოჩნდა ტაძარი და სასახლე. სასახლე წარმოადგენდა საკმაოდ დიდ შენობას, რომელიც 1,5 ჰექტარზე იყო გადაჭიმული. მისი დაგეგმარების პრინციპი ჩვეულებრივია შუამდინარული სასახლეების ხუროთმოძღვრებისათვის: დახურული ნაგებობები თავმოყრილი იყო ღია ეზოების გარშემო. სასახლეში აღმოჩენილი კედლის მხატვრობა (ფინიკის შეგროვების სცენა, საკულტო და ტრიუმფალური სცენები) ძველი ბაბილონის ფერწერის ჩვენამდე მოღწეული ერთადერთი ძეგლია.

ჰამურაბის სიკვდილიდან ძალიან მალე, ბაბილონი კასიტებმა დაიპყრეს, რომლებიც მმართველობის სათავეში თითქმის 6 საუკუნე იყვნენ (ძვ.წ. XVIII-XII სს.). ამ პერიოდის ხელოვნება ნაკლებადაა ჩვენთვის საინტერესო.