ირგვლივ, ყველას გაყინული თვალები აქვთ. სიცრუე, სიცრუე და კიდევ სიცრუე ...  მე ვერსად ვვხედავ სიმართლეს. ირგვლივ ყველას თვალები გახდომილა უაზრო, უგრძნობი, უემოციო...

      მე, აღარ მინდა მსგავსს სამყაროში ცხოვრება და სიცოცხლე... 

      რაც შემეხება მე...  ისეთი მართალი თვალებით ვუყურებ სამყაროს და გარშემომყოფთ, რომ ჩემდაუნებურად განსხვავებული და გარიყული ვხდები სამყაროსა და ხალხისგან. მათი სურვილის სასიკეთოდ... 

      მე ვისურვებდი...

      სამყაროს ვრცელს, მართალს, უმტკივნეულოს, რწმენით აღვსილ ხალხს, თბილი თვალებით მომართულ მზერას ჩემდამი...       ამინ!

       ინდივიდებს... მათ ისე აქვთ სული გაყინული რომ ასე მგონია მათი შველა თვით უფალსაც კი აღარ შეუძლია...   იმდენად დიდი ცოდვებით არიან დამძიმებულნი  რომ  ერთი ადამიანის  სულის სითბოს და სიმართლის მოსაპოვებლად  ალბად მილიარდი ადამიანის სული და სხეული უნდა შეეწიროს, რათა მოხდეს იმ ერთი ადამიანის გადარჩენა, ხსნა...თუმცა, ღირს კი ამად ეს ყველაფერი?!

        მე თუ მკითხავთ ეს ყველაფერი არ ღირს... ჩვენი საშველი ერთია:  თითოეულმა უნდა მოვინანიოთ  ცოდვები... ვიყუროთ წინ იმედით... წრფელი გულით... თბილი თვალებით...

       შევიყვაროთ ყოველივე, ვინც ჩვენს გვერდითაა და დავამარცხოთ სიძულვილი დედამიწისა, რომელიც წამლავს სამყაროს... 

       ჩვენ შენ გელით უფალო... 

 ნინო გოგილაშვილი