ერთ დღეს ყველაფრისგან ძლიერად დაღლილი აუცილებლად ავიღებ ხელში კალამს და შემოდგომასავით შეყვითლებულ ფურცლებზე სიტყვებით კაიფს მივეცემი..დავწერ თუ როგორ შემოიპარა თმაში ჭაღარა და რა ბედნიერი ახალგაზრდა ვიყავი...მაშინ დავიწყებ წერას როდესაც დამჭკნარ ხელებზე ძარღვები დამეტყობა და სისხლიც კი მეტკინება ვენებში,როდესაც მივხვდები რომ რაღაც სხვა და ახალი უნდა დაიწყოს ოღონდ აქ არა იქ სადღაც ძალიან შორს და ლამაზ ადგილას სადაც სულ სიმწვანეა მხოლოდ ერთი დროა,იქ სადაც საათიც კი…