ისინი ერთმანეთს საცეკვაო საღამოზე შეხვდნენ. ერთიც და მეორეც დიდი ვერაფერი შვილი მოცეკვავე იყო, ერთად მაინც მოაბეს თავი რაღაცას, რაც გარეშეთა თვალში შეიძლება ძალზე სასაცილო ჩანდა, მაგრამ მათ არაფრით არ შეეძლოთ ამის წარმოდგენა. ორივენი იცინოდნენ, იცინოდნენ მანამდე, სანამ თვალზე ცრემლი მოადგებოდათ, ოღონდ საკუთარ თავზე კი არა, ყველაფერ დანარჩენზე, რაც მათ ირგვლივ ტრიალებდა და მართლაც ტრიალებდა მთელი სამყარო, უთვალავ ნაირფერ ნაპერწკლებად…

      გუმბათივით მომრგვალებული მაღალი თაღი დაინახე თავს ზემოთ, მერე ისიც შეამჩნიე, რომ ქანდაკებათა მთელი წყება გერტყა ირგვლივ.

      ასეთი იყო ნაუცბათევი, ნაწილობრივ ჯერაც გაუცნობიერებელი ხილვა, რაც შენს თვალს წარმოუდგა. შემდგომმა თვალიერებამ თავისი დამატება-შესწორებანი შეიტანეს იმ პირველ სურათში. ალბათ ტაძარში ვიმყოფებიო. ასე გაფიქრებინა გუმბათივით მომრგვალებული თაღის დანახვამ, თუმცა რაღაც მეტად მაღალი მოგეჩვენა ის თაღი. იგი თითქოს გაურბოდა…