5 მარტის მშვენიერი საღამო იყო. ცოტა გრილი, მაგრამ მაინც მარტული. საათზე ათის ნახევარს უჩვენებდნენ ისრები. თომას ტრადიციული ძილისწინა ენერგიის მოზღვავება ჰქონდა და დაძინებას არ აპირებდა, ამიტომ ვთამაშობდით - „გარბოდე და მოგდევდე“-ს. არის ასეთი თამაში. განსაკუთრებულ გონებრივ დაძაბულობას არ მოითხოვს და პატარებს ამხიარულებს. მოულოდნელად, ბავშვი მოეშვა, მოიღვენთა, თავი მხარზე ჩამომადო და თვალებს ძალდატანებით ახელდა. რომ არ გვცოდნოდა მისი ხასიათი…

      ვფიქრობ და ვხვდები - რომ არა საკუთარი შვილები, აუცილებლად ავიყვანდი შვილს. ის კი არა, ზოგჯერ ახლაც კი გამიელვებს თავის აზრად შვილის აყვანა, რადგან დამეთანხმებიან ქალები, რომ დედობა არის უხეშად რომ ვთქვა - ძალიან, ძალიან მაგარი რაღაც! გრძნობებად ქცეული ზრუნვის სურვილი და სიყვარული, რომელიც ზოგჯერ სიყვარულიც აღარ არის. ზრუნვის ინსტიქტი კი ადამაინის ბუნებრივი ინსტიქტი მგონია, არა მხოლოდ ადამიანის, არამედ ზოგადად, ყველა ცოცხალი არსების.

 …

      ბევრი თეორია არსებობს ადამიანზე, მის ბუნებაზე, ქცევებზე, რომლებიც ხან უჩვეულოა, ხანაც სრულიად ჩვეულებრივი გარშემო მყოფი საზოგადოებისთვის. ადამიანი, იმის მიუხედავად რომ ხანდახან კარგავს თავის ნამდვილ, ადამიანურ სახეს და ცხოველი ხდება, მაინც ვფიქრობ რომ ღმერთის ხატად არის შექმნილი, ამიტომ დარწმუნებული ვარ, რომ ყველა ადამიანშია ის რაღაც რასაც სახელს ვერ მოუძებნი და ზოგიერთი ნამუსს, ზოგი სულს, ზოგი კი შინაგან კულტურას უწოდებს. რა არის ის რაღაც…