უკრაინაში ომის დაწყებიდან, არაერთი საოცარი ისტორია გავრცელდა და არაერთმა ამბავმა მონუსხა მსოფლიო. სამწუხაროდ, ჯერ კიდევ ევრი ჩუმი და დამალული ისტორიის მოსმენა მოგვიწევს. ერთ ამბავი მაქვს მეც. ბევრი ფოტო გავრცელდა, როგორ იცავენ უკრაინელები საკუთარ შინაურ ცხოველებს, ზოგს ხელში აყვანილი მიჰყავს, ზოგი ცდილობს უსაფრთხო ადგილი უპოვოს და ა.შ. დღეს ერთ ქალბატონი უნდა გაგაცნოთ, რომელიც ცდილობს ყველა ცხოველი, რომელიც ომის ქარ-ცეცხლში დარჩა, შეიფაროს.…

      ისე როგორც ჩვენ რუსეთის ცნობილი ფილოსოფოსი ვლ. სოლოვიოვიც ფიქრობს, რომ ადამიანის დანიშნულება სუბიექტურ განწყობილებაში ან ბედნიერებაში კი არ მარხია არამედ იგი აუცილებლად ობიექტური ხასიათისაა, მაგრამ როგორ ესმის სოლოვიოვს ეს ობიექტური აზრი ჩვენი არსებობისა?

      ემპირიული მსოფლიოს დამახასიათებელი თვისება. ა ფილოსოფიის აზრით აღვირახსნილი ეგოიზმის ბატონობაა; აქ ჩვენ მუდამ დაქსაქსულობასთან მუდამ შურთან და მტრობასთან გვაქვს საქმე…

     გამარჯობა რომა! ძალიან მომენატრე, დიდი ხანია არ მინახიხარ. ტელეფონზე რომ გირეკავ სულ არ გცალია და მალე მითიშავ. ბოლოს რომ ვილაპარაკეთ მივხვდი, გაიზარდე და სერიოზულ თემებზეც შეიძლება საუბარი შენთან. არ ვიცი შეიძლება ლაპარაკი ვეღარც მოვახერხოთ და გადავწყვიტე წერილი მომეწერა. შეიძლება ცოტა გაგიკვირდეს ჩემგან ეს ყველაფერი მაგრამ მინდა წაიკითხო...

     მახსოვს როცა…

რომ შემოგიტევს რაღაცეები და გრძნობები დარბიან შენში ერთი კი არა, ყველააა... შენ კი არ იცი რომელს გაეკიდო, რომელი დაიჭირო და ჩაკლა.

არადა ჩვენ ბრმათა სამყაროში ვცხოვრობთ სადაც ვერავინ ვერაფერს ხედავს, ყრუთა ქვეყანაში ვცხოვრობთ სადაც არავის არაფერი არ ესმის, არ ესმით როგორ კივიან სულები, როგორ შიათ სიყვარული და ადამიანურობა... ვერ ვაშველებთ ხელს და ვერ ვეხმარებით…

      განა ვინმე არის ისეთი, ვისაც არ ახსოვს? განა არის ადამიანი ეს საშინელი დღე პირადად რომ არ შეეხო და რამე გავლენა არ მოახდინა მის ცხოვრებაში?

      არ დავიჯერებ ამას, რადგან ასეთი ადამიანი პრაქტიკულად შეუძლებელია იყოს საქართველოში, თუ არ ჩავთვლით ჩვილებს, რომლებიც დედის ძუძუს ეკვროდნენ და არ იცოდნენ ირგვლივ რა ხდებოდა, არც ადარდებდათ რადგან არ ესმოდათ რას მოასწავებდა ეს ყველაფერი და რაზე ნერვიულობდნენ…

      ოი, უფალო, ღმერთო, მამაო ჩვენო ზეციერო, პატრონო, მწყემსო ყოველთა მიწიერთა! რა შეგცოდა მოდგმამ კაცთამან ეგეთი, რომ გახადე ერთმანეთისა სისხლის მსმელად და ხორცის მჭამელად?! რა შეგცოდე, რმერთო, მე უბედურმა ასეთი. რომ ერთმანეთის ხელით დამიხოცო უნდა ჩემი საყვარელი ძმა ნიკო და თემური.

     …