გიორგი ლოგუა: აგვისტო 9, 2014||12:49am

მართალი ხარ! ყველა ვინც განსხვავებულია ოდნავ მაინც, ყოველთვის არის ხალხი მისი წინააღმდეგი. ყოველთვის მათი კრიტიკისა და გაჭორვის მსხვერპლნი ხდებიან. 

ყველა განსხვავებულად მცხოვრები ადამიანი ჭორის და ადამიანების (ბრბოს) ქილიკის მსხვერპლნი ხდებიან. აგერ უკვე მერამდენე წელია ისე არ ვცხოვრობ როგორც “ჭეშმარიტ ბიჭს” (მათი გადმოსახედიდან) შეჰფერის. ეს ჩემთვისაც მტკივნეული თემაა მაგრამ მე არ ვაპირებ ამ განსხვავებულობის დამალვას. უკვე რამდენი წელია უბანში “ბირჟაზე” არ დავმჯდარვარ და რაღაც სისულელეების ლაპარაკში და ლოთობაში არ გამიყვანია დრო. 3? ან შეიძლება 4 წელიც, მას შემდეგ რაც გავაცნობიერე, რომ ეს მე ბევრს არაფერს მომიტანდა და უბრალოდ დროს დამაკარგვინებდა. დღესაც სიამოვნებით ვესალმები/ მესალმებიან, მაგრამ ისე აღარ ვკონტაქტობთ როგორც ადრე. ეს სამსახურიდან წამოსვლასავითაა, რომელშიც ხვდები რომ არაფერი დაგრჩენია მაგრამ თანამშრომლებთან მიუხედავად იმისა რომ ძველი ურთიერთობა ვეღარ გექნება მაინც გახსოვს და ხანდახან გამოელაპარაკები კიდეც. მე სამი წელი ვსწავლობდი და ამიტომ გავეცალე ქუჩას. ამ სწავლის შედეგია ახლა ვინც ვარ და რაც შემიძლია. ისიც რომ ამხელა ამბიციები და მიზნები მაქვს. წელს გავაცნობიერე რისი გაკეთება მინდა ასე ძალიან… ძალიან მიყვარს წერა (შენიშნავდით კიდეც ამხელა კომენტარში :დ) და ვფიქრობ არც ისე ცუდად გამომდის. ვწერ ლექსებს, მოთხრობებს ჩანახატებს და სერიოზული კარიერის დაწყებას ვაპირებ. იდეები მრავლად მაქვს რომ ათობით წიგნი გამოვცე მაგრამ ამას ისღა უნდა რომ დაწერო. ასევე ფულის გარეშე წიგნს რომ არ დაგიბეჭდავენ ეგეც პრობლემაა, მაგრამ ეს უმნიშვნელო პრობლემებია და მე არ ვაპირებ შეფერხებას. რომ არ მყავდეს მკითხველი და რომ არ მოსწონდეთ ის რასაც ვწერ გეფიცებით ალბათ თავსაც დავანებებდი და ვიტყოდი, რომ ეს ჩემი საქმე არაა- მეთქი. მაგრამ როცა ხალხისგან ამხელა სიყვარული მოდის (ყველაზე მაგას ვერ ვიტყვი) ამდენი თბილი ემოცია და ამდენი კარგი დამოკიდებულება მათდამი არ მინდა რომ თავი დავანებო (არაფრის დიდებით). ამასთანავე ვგრძნობ რომ ეს არის ჩემი დანიშნულება და ისღა დამრჩენია უბრალოდ გავიწაფო ამ საქმეში და ვწერო მეტი. ყოველდღე აზრების კორიანტელია ჩემს თავში, ყოველდღე ვკითხულობ წიგნს და როცა აზრები იმდენად მომაწვება რომ მათი დატევა შეუძლებელია ის ფურცელზე გადამაქვს. ბევრი ლაპარაკობს ჩემზე უცნაურ რამეებს და დაცინვითაც კი ზოგჯერ ამის გამო ჩხუბი რამდენჯერმე მომსვლია მაგრამ მერე მივხვდი რომ არ ღირდა (სხვამ რაც უნდა ის იფიქროს მე მე ვარ და ვიცი რაც მინდა). მივხვდი რომ ჯობია გაეცალო ვიდრე მათ უმტკიცო შენი სიმართლე, ისინი მაინც სრ დაგიჯერებენ. მე ის მინდა ერთ დღეს დიდი მწერალი გავხდე და ვიცი რომ ეს შემიძლია. ასე რომ ხალხის აზრი “მკიდია” (ყველასი არა) ზოგს ვუსმენ იმ შემთხვევაში თუ შური ბოღმა დაცინვა ან მარაზმი არ ალაპარაკებს. ყველა გიჟს მეძახის როცა ამას ვეუბნები ან გიჟპოეტას, როცა იგებენ რომ წიგნს ვკითხულობ ვწერ და მათგან განსხვავებული ვარ. ბევრისთვის მითქვამს რომ ეს ჩემთვის კომპლიმენტია და არა პირიქით. მსიამოვნებს გიჟს და გადარეულს რომ მეძახიან ჩემი აზრების გამო, რადგან ამით ის მტკიცდება რომ არ ვგავარ მათ და ეს მიხარია კიდეც და არ მწყინს. მე ხომ ასე ძალიან მიყვარს კითხვა და წერა უფრო მეტადაც კი მაგრამ სტივენ კინგის რომანების კითხვისას იმას განვიცდი ზუსტად რასაც წერის დროს ^_^. მე დიდი მიზნები მაქვს მე ძალიან კარგი მიზნები მაქვს და “მინდა დავიპყრო ხალხის გონება და სამუდამოდ გსრდავქმნა ის” სტივენ კინგის ციტირება მომყავს თუმცა ეს ჩემი სურვილიცაა. ვიცი რომ გამომივა, ამას უბრალოდ ვგრზხნობ, გულით ვგრძნობ. ეს იმდენად უცნაური რამაა ზუსტად ვერ აღგიწერთ. ეს არამარტო მეოცნებე კაცის ახირება და სურვილია, ვიცი რისთვისაც ვარ ამქვეყნად მოვლენილი და მთავარი ხომ სწორედ მონდომებაა. აი ამიტომ არ მინდა დრო დავკარგო ზემოთ თქმულით, ამიტომ არ ვარ ისეთი ადამიანი როგორიც ყველა. ჩემი სისუსტე ისაა, რომ ყველასთვის კარგი მინდა და ვეხმარები, ყველას მიუხეფავად იმისა ის როგორ მეპყრობა და ხშირად მინანია კიდეც მერე, რადგან ამას ბევრი მაინც ვერ ხედავს. ვისგანაც სიყვარულს და სითბოს ვგრძნობ მეც იმავეთი ვპასუხობ. აი სიყვარული კი ძალიან დიდი ვიცი, მაგრამ შეძულება მაინც არ შემიძლია ხოლმე (მხოლოდ უკიდურეს შემთხვევაში. მეც ადამიანი ვარ)… მე მჯერა რომ შევძლებ ნათლად მჯერა. 

რაც შეეხება გმირებს, მე ვაღიარებ მათ თვდადებას და ვაფასებ ყველაფერ ამას! გმირობა როდი ნიშნავს განსხვავებულობას, შეიძლება იყო განსხვავებული მაგრამ გმირი ვერასდროს გახდე... არ დავეძებ მე სიკვდილს, ის თვითონ დამეძებს. :)) გმირობას მეტი ძალისხმევა და იმაზე მეტი რამ სჭირდება ვიდრე ეს განსხვავებულობაა, თუნდაც სამშობლოს სიყვარული. ის ძალიან უნდა გიყვარდეს სამშობლოს გამო, რომ იბრძოლო და წახვიდე ომში მის და ქართველების დასაცავად. მათი ცოლ-შვილისა და დედების დასაცავად. ეს იყო სასწაული რაღაც არაადამიანური. სიცოცხლე ნარჩუნდება. გმირი ჰპოვებს სიცოცხლეს ჩვენს გულებშიც და საიქიოშიც. მე ასე ვფიქრობ. <3

გიორგი ლოგუა: აგვისტო 18, 2014||9:31am

დიდი მადლობა <3 გაიხარეთ :*

კომენტარი