როცა ნემსით ქარგვა და ფუნჯით ხატვა ერთ ხელოვანში იყრის თავს, ჩვენ ვღებულობთ ტილოზე მხატვარ-მქარგავ კლასიკოსებს (ძალიან მარტივი ლოგიკით, ასეა), მაგრამ თუ ქარგვას გადმოვიტანთ სხეულზე, ერთი შეხედვით მტკივნეული რეალობის წინაშე უნდა დავდგეთ, მაგრამ ზოგიერთები იმასაც ახერხებენ, რომ ნიჭის წყალობით ხატვა ქარგვას დაამსგავსოს. თან, უკვე დიდი დრო გავიდა მას შემდეგ, რაც ტატუირებაზე პოსტი არ განთავსებულა ჩემს ბლოგში.…

      წლები რაც ადამიანებმა ხის ფირფიტებიდან, თიხის ჭურჭლიდან, ტილოებიდან და ქაღალდებიდანაც კი გადმოინაცვლეს და სხეულის მხატვრობას შეუდგნენ. ათვლის წერტილად, მაინც 1960-იანი წლები ითვლება, რომელიც ერთგვარი გამოძახილი აღმოჩნდა ისტორიული Ta Moko-სი (ეს გახლდათ, ახალ ზელანდიაში, მაორის ხალხთა სხეულის მხატვრობა). მოგვიანებით ჩნდება ტატუირება…

      ვიქტორიანული ეპოქის ინგლისის ხელოვნება და კულტურა, განსაკუთრებით ფერწერა, მხოლოდ კედლებსა და ნახატებზე არ დარჩენილა. ჯერ კიდევ მეცხრამეტე საუკუნის ბოლოდან, ამ ნახატებმა ადამიანის სხეულზე გადმოინაცვლეს და თუ დღეს, ვინმე ამაყოფს დიდი და შთამბეჭდავი ტატუირებით, ვიქტორიანული ეპოქის ინგლისელს, ამით საუკუნის წინაც ვერ გააკვირვებდით.

      ფრესკებში მოზღვავებული სიყვარული, მრგვალი ფიგურები თუ პეიზაჟები, ანდა სიკეთისა და ბოროტების ჭიდილის…

      მახსოვს, ჩემს ბავშვობაში ტატუ იყო მწვანე და ისიც მხოლოდ რამდენიმე ადამიანის თითებზე ან მკლავზე. განსაკუთრებით პოპულარული იყო ციხეეებში, პატიმრებში. ბეშის მნიშვნელობაც კი ვიცოდი (ნარდის მოყვარულებს უნახავთ ალბათ კამათელზე). ოღონდ იმათ „სვირინგები“ ან „ნაკოლკები“ ერქვათ, ცხადია, „ქართულად“. მაგრამ დიდი ხანია, რაც ტატუირება მოსიარულე ხელოვნების ნიმუშებს წარმოადგენს. დღეს მინდა ერთი უკრაინელი ტატუს ხელოვანი გაგაცნოთ. მისი სახელია: ოშინ ტიმოშინი…