სულ მინდოდა, რომ ჩემი ოთახის ფანჯრები ტყეში გასულიყო... ტყეში, სადაც იქნებოდა კამკამა მდინარე, ბევრი ბალახი, ფოთოლი, ხე... ოთხი ფერის სამყარო... სადაც მზის სხივი გამოანათებდა ხოლმე ფოთლებსშორისი ჭუჭრუტანებიდან, მე კი ვირბენდი ბევრს რომ ყველა სხივი დამეჭირა. ყველას თუ არა იმას მაინც დავიჭერდი მე რომ ძალიან მინდა და გამათბობდა თავისი არამიწიერი სითბოთი, მე კი ვიქნებოდი ისეთი მსუბუქი, რომ სულ ვიფრენდი დარჩენილი ცხოვრება...

      დიახ,…

      ძველავეჯიან ოთახში საწოლზე ხანიერი ქალი იწვა: სულით და ხორცით ერთნაირად გატანჯული. იწვა გარინდებული, თითქოს ტკივილებს ყურს უგდებსო. ის იყო, ზოგჯერ გვერდს თუ იცვლიდა ნელა, სეჭირვებით, უძლურად და ჩუმი გმინვით ამხნევებდა ტკივილს. დაგნებდი, არაფერს გავნებ, შენთან ვარო. სახე არაფერს ხატავდა; გაშტერებოდა ყველა მიმიკა და ფერიც არაფრისმთამელი დასდებოდა. მხოლოდ თვალები იყო რაღაცნაირი გამომეტყველების, აი ისეთი, თუ გინახავთ დასაკლავად შებოჭილი საქონელი…

     ოთახი მორთულია სურნელით

     წვიმის წვეთები ეთამაშებიან გარედან ჩემს იასამნებს მე კი მათ ოთხში ვკლავ ეგოისტურად არვაძლე წვიმასთან თამაშის უფლებას

     ყველაფერი ხომ გაცილებით გრძნობადია დღეს ვიდრე გუშინ ან გუშინწინ

     ყველაფერი ხომ მომენტალურად ზუსტად ამ წამს ვიგრძენი და ვცდილობ გაგაგებინო…