"იმედგაცრუებულმა განვაგრძე გზა. არ ვიცოდი სად მივდიოდი. არავითარი მიზანი და მოვალეობა არ არსებობდა ჩემთვის. ცხოვრებას ღვარძლივით ამაზრზენი გემო დაჰკრავდა. ვგრძნობდი, უფრო და უფრო მაბეზრებდა. აი, უკვე რა ხანია მაწუხებდა გულისრევა, ვხედავდი, როგორ მაპანღურებდა და მაბურთავებდა ცხოვრება . გაბოროტებული მივაბიჯებდი შუა ქალაქში, ყოველი მხრიდან ნოტიო მიწის და სამარის სუნს ვგრძნობდი.. არა..შაოსანი ყვავები ჩემს საფლავთან ვერ ეღირსებიან დგომას, ვერ მოიფხანენ გულს გულისამაჩუყებელი ცოდო_მადლის გამკითხავი ლაქლაქით... /ჰერმან ჰესე "ტრამალის მგელი"//