ერთი სული მქონდა მომეღწია სახლში და მთელი ემოცია,რაც დღეს განვიცადე,ფურცელზე გადმომეტანა,რათა არ დაკარგულიყო არც ერთი წამი აღფრთოვანებისა.ახლა კი,აი მოვედი,ძლივს ვიპოვე საწერი მოწყობილობები და აღარ ვიცი საიდან დავიწყო,როგორ შევინახო ის საოცრება სიტყვებში,ის ცარიელი ემოცია,რომელიც უხილავად  ერთიდან მეორეში,დარბაზის შესასვლელიდან მის გასასვლელამდე გულისცემის სისწრაფით გადადიოდა.

მშია,მწყურია ის გრძნობა,ემოცია,გამოხედვა,წამოხტომა,რომლითაც დარბაზში შეპყრობილი ვიყავი.ჯერ სანამ დაიწყებოდა მთელი საოცრება,ნიკოლოზ რაჭველმა "სიჩუმის სიმფონია" მოგვასმენინა,სუნთქვა გვესმოდა...ყველა მოკალათდა საკუთარ ნომრებზე და ელოდებიან...სიმფონიური ორკესტრი კი პირიქით ჩვენსკენ მობრუნებულა,გადაუდიათ ყველანაირი საკრავი და თურმე ელოდებიან,როდის დაწყნარდება მაყურებელი.აი,ნელ-ნელა თითქოს დადგა დრო სრული სიჩუმისა და უცებ...ჩვენმა კულტურამ იჩინა თავი...აწკრიალდა მობილური,ყველა გაისუსა და მხოლოდ ზარი ისმოდა მანამ,სანამ რაჭველის მზერამ ელვასავით არ მოგვანათა.არა და ისე უწყინარად და მშვიდად იჯდა როიალთან...ასეთი სასტიკი,მკაცრი და ამავდროულად თბილი,ერთგული,მუსიკით სიყვარულით სავსე გამოხედვა არასდროს მინახავს.მის მკაცრ გამოხედვაში ჩანდა თუ როგორ მოწიწებით,სიყვარულით და სათნოებით ეპყრობოდა თავის საქმეს,მუსიკას...იმას,რაც გახდა დღეს მიზეზი ჩემი შეყვარებულობისა :) როგორც იქნა ხმა გაკმინდა მობილურმა.სამარისებული სიჩუმე დადგა და სცენაზე გამოვიდა მაქსიმ რისანოვი.არც ვიცოდი ვინ იყო,უბრალოდ რამოდენიმე საათით ადრე ვნახე მოსაწვევზე მისი სახე და ვიოლინო...

ამ სიმშვენიერეს ენით ვერ აღწერდი,სუნთქვასაც ძლივს ვბედავდი...ერთი-ორი...აუსვა-ჩამოუსვა ხელი და მოვწყდი სამყაროს.გაქრა ყველა და ყველაფერი...დავრჩი დარბაზში მარტო...შეძლებისდაგვარად ორკესტრის ყოველივე წევრს ვაკვირდებოდი.საოცარია...ამდენი განსხვავებული ემოცია,მიმიკა,განცდა...ზის,ვერ იღებს ხმას და მტელ გრძნობას,სათქმელს ნოტებში ქსოვს.ახლაც თვალწინ მიდგას ქერა გოგო,მისი სახის ათასგვარი გამომეტყველება,თვალები,წარბები,ღიმილი...ან ის ხუჭუჭა "პინოქიო" თავისი საკრავიტურთ იქითა კუთხეში რომ მიუსვამთ.ის მხოლოდ გრძნობდა და ეგრევე ჩემკენ და არა მარტო ჩემკენ გზავნიდა ამ გრძნობებს.მუსიკა თითქმის არც მესმოდა,ვაკვირდებოდი უბრალოდ თითოეული სახის კუნთის მოძრაობას და ვტკბებოდი.თურმე საოცარი შეგრძნებაა,когда наблюдаешь за губами,жаждущими промолвить хоть одну букву...вот верхняя губа поднимается, вот-вот она простится с нижней губой... и ,вдруг ,всё ,что хотелось сказать ,сказано нотами,сыгранными на скрипке.

ამ  ნაწერს რომ ვუყურებ,ვხვდები,ემოციის ნაწილი გზაში დამკარგვია,ბნელმა ღამემ მომპარა...მაგრამ ეს ჯადოსნური სარამო ბოლომდე არასდროს ამოიშლება!..