დარაბებს მიღმა!

    როდესაც შინ  დავბრუნდი, საყვავილეში ჩაწყობილი ლამაზი  ვარდები დამჭკნარიყო. ძალიან  დამენანა დამჭკნარი ყვავილები სანაგვე ურნაში ჩასაყრელად.. საერთოდაც მენანება, რომ კრეფენ. ხშირად გამიგია უთქვამთ: “არა მგონია, რამე ეგრძნოო..”

თავს უბედურება, რომ გვატყდება და საშინლად გვტკივა, იქ სადღაც, ვიღაც ამბობს ალბათ: “არ მგონია რამე ეგრძნოო” და განუწყვეტლივ განაგრძობს ჩვენს წამებას. ნეტავ, სად გადის ზღვარი ძალასა და ადამიანობას შორის. ისევ საკუთარი ძალები და შესაძლებლობებია ჩვენი ყველაზე დიდი მტერი. გრძნობა, როცა იცი შეგიძლია სძლიო და ამას სიამოვნებით აკეთებ.. ამას ჩვენ ხშირად ვაკეთებთ. ვკრეფთ ვარდებს, რომლებსაც ბოლოს მაინც ურნაში ჩავყრით..

ერთხელაც დამჭკნარს, დაბერებულს თქვენც ჩაგაგდებენ “ურნაში” და დარწმუნდებით, მხოლოდ ისე გექცევიან, როგორც ექცევით.. და ყველაფერი რასაც გასცემთ უკან გიბრუნდებათ ან სხვა, ან იშვიათ შემთხვევაში იგივე ადრესატისაგან უკვე ადრესანტად გქეულისაგან.

ჩვენ ბევრი რამ გვგონია და სულაც არ ვუკვირდებით იმას, რომ მხოლოდ და მხოლოდ “გვგონია”. როცა გვინდა ვარდებმა ჩვენი მისაღები ოთახი დაამშვენოს, სულაც არ გვეფიქრება დანარჩენზე, უბრალოდ ყვავილები ოთახს დაამშვენებ და მორჩა..

როდის გახდა რამდენიმე კედელი ჩვენი სამყარო, ჩვენი სამყოფელი.. ბუნებიდან შიგ შეგვაქვს ყველაფერი და ეგოისტებივით მარტონი მივჩერებივართ, მისი მშვენიერებით ვტკბებით. ამ დროს კი “დარაბებს მიღმა ხომ გაზაფხულია”.. მარადიული გაზაფხული ადამიანობისა. მარადიული გაზაფხული მსგავსი შემთხვევებისა, ვარდის ბუჩქს რომ გახედავ და გაიფიქრებ “როგორ ლამაზს ხდის ის გარემოსო”. როცა გრძნობ ფესვებით, როგორ ეჭიდება მის სამყოფელს და შენში ადამიანი იღვიძებს, ღიმილით შორდები იქაურობას..

თურმე ვარდები კი არა, ჩვენ ვართ უგრძნობნი.

თურმე ხდება ისეც, რომ ხანდახან ჩვენს სურვილებს სამართლიან გადაწყვეტილებას ვარჩევთ, რადგან ეს სწორი არჩევანია.