დღეს, როდესაც სახლში, ვბრუნდებოდი, დაახლოებით საღამოს 11 საათზე (ამ დროს სუსხი ნიავი უბერავს და ყველა ცდილობს სახლში მალე მივიდეს, ცხელი ყავა ან ჩაი დალიოს, თბილ საბანში გაეხვიოს და ტკბილად დაიძინოს); მეტროთი ვმგზავრობდი. დიდხანს ველოდებოდით ერთ-ერთ სადგურზე მატარებელს მე, ჩემი ორი დაიკო. . . მოკლედ. ნახევარი საათის შემდეგ როგორც იქნა მოვიდა მატარებელი. ჩამოვედით ერთ-ერთ სადგურზე და იმ ვაგონიდან სადაც ჩვენ ვიყავით გამოვიდა (არადა ვაგონში ახლო-მახლოს ეს ადამიანი არ შემიმჩნევია, გამიკვირდა)ერთი უბრალო ადამიანი, მოხუცი კაცი. როგორც ჩანს ტრამვა ჰქონდა მიღებული, რადგან "ყავარჯნით" დადიოდა. ეს იყო "მარხოვარი" (არ მიყვარს ეს სიტყვა, მგონია რო ადამიანს ყველაზე ცუდად ვახასიათებ), ღარიბი, რომელიც საარსებო თანხას ეძებდა; მაგრამ ეს ადამიანი ცდილობდა სახლში (არვიცი სახლი ჰქონდა თუ არა. ალბათ... მთავარია, რომ ცდილობდა დასაძინებლად წასულიყო, მანამდე ალბათ უნდოდა რამე ეჭამა, თუ საკმარისი თანხა აღმოაჩნდებოდა) მისულიყო დროულად. გამოვიდა ვაგონიდან და მეორე მხარეს გადასვლას ცდილობდა. ცდილობდა მეორე ვაგონში (მოპირდაპირე მხარეს) შესულიყო კარების დაკეტვამდე, მაგრამ ვერ მოასწრო; ვაგონს მიუახლოვდა თუარა, კარებიც დაიკეტა და მატარებელიც წავიდა. . .
ამ კაცმა, დამწუხრებულმა მხრები საწყლად ჩამოუშვა, თითქოს მის ცხოვრებაში ყველაზე საშინელი რამ მომხდარიყო. ძალიან შემეცოდა... ზოგიერთი დასცინოდა კიდეც, მაგრამ აღმოჩნდა ბევრი კეთილი ადამიანიც (ისინიც ადევნებდნენ თვალს ალბათ ამ ადამიანის ქმედებებს).
როდესაც მე და ჩემი დაიკოები ამ ადამიანს ვაკვირდებოდით (სანამ მიუახლოვდებოდით უფროსწორად) გვერდი გაგვიარა წყვილმა, როგორც ჩანდა შეყვარებულები იყვნენ; ბიჭს გოგონას ზედა, ე. წ. კურტკა ეჭირა. ამ გოგონამ სთხოვა კურტკა მიეცა, რადგან საფულე ამ კურტკის ჯიბეში ედო და სურდა ზემოთ აღნიშნული ადამიანისთვის რაღაც მცირედი მიეცა; მაგრამ ამ ბიჭმა გოგონას დახმარების უფლება არ მისცა, წამოვიდა და გოგონა უკან მოიტოვა. ეს გოგონა დამწუხრებული და თან გაბრაზებული გაჰყვა ბიჭს უკან. . .
. . .
ღმერთო, რამდენი ვწერე...