სინათლის ხაზები ერწყმის სიბნელეს უკვალოდ ქრებიან და თავიდან იბადებიან

სიღრმიდან ამონადენ სიბნელეში დაბადებულ მზეს ადამიანები ეთაყვანებიან ან გაუგებარ მოძრაობებს ასრულებენ ვერ გავიგე ეშინიათ თუ რამის თქმა სურთ

იქნებ ეს იმიტომ ხდება რომ ულტრაიისფერი სხივები მთლიანად შთანთქეს

ან იქნებ იმის გამო რომ იციან ისინიც გაქრებიან როგორც სინათლის სხივები.. ისე უკვალოდ რომ გრამ სითეთრეს ვერ დატოვებენ და სიბნელე-სიშავე მოიცავს ყველაფერს ..

უბრალოდ ემბრიონს მიმსგავსებული სამყაროა რაღაცნაირი თავზე რომ ემხობათ და იმ მზეს კლავენ ვისაც ეთაყვანებოდნენ

სინათლის ხაზები კი განუწყვეტლივ ერწყმის სიბნელეს.. ქრებიან ქრებიან და კიდევ იბადებიან..

როგორც ადამიანები შიშის ზარს რომ მცემენ მათი არაადამიანური მოქნილობით და გრძნობების გამოხატულებით..

თვალები კი წააგავს მორევს რომელიც გითრევს და უკან დახევის სასუალებას არ გაძლევს

და მაინც

ჭაობის ზედაპირი სავსეა მკვდარი თევზებით.. ჭაობში კი რვაფეხა ცეკვავს, რომელსაც ელექროხაზები დასდევს.. მისი შვილები იღიმიან და დედას ეკვრიან.. მათ არეშინიათ...

ჭაობში არავის ეშინია.. მათ სუნთქვა შეუძლიათ..