ფოტო

       ერთი... ორი... სამი... დღე...

       თვალებს ვახელ, მაგრამ ირგვლივ ისევ ყველაფერი ბნელია. კედლებსაც იგივე ფერები აქვს... ცხოვრებასაც. „- მიდი გამოცოცხლდი. მიდი აიღე ფუნჯები და ყველაფერი შენი გემოვნებით შეღებე!“ - ყვირის შინაგანი სამყარო. ვგრძნობ, ეს მეც მინდა, ხელები მიცახცახებს ისე მინდა. ვდგები საწოლიდან, ვსაუზმობ, ვათვალიერებ გარემოს. ხო, ცოცხალი ვარ, მაგრამ სად არის…

მზე მეთამაშება...

მზე მემალება...

კლდეებს ზემოთ აღმართულ ხეებს ეფარება ...

ხავსს სთხოვს შეიხიზნოს თავისი სხივები და ნამად გადააქციოს.

ხე და ხავსი თავის სამეფოში იფარებენ მზეს. თუმცა არა! მზეს არა! მზის იმ ანარეკლს, რომელიც ჩვენამდე აღწევს... 

ჩაბნელებული და მზისგან მიტოვებული მე ისევ ველოდები მზეს... ველოდების ღიმილს თბილს და ჩასახუტებლად გამოწვდილ სხივს...

მზე კეთილია, დიდი და თბილი. მოწყენილ "მე"-ს ვერ გაუძლო და გამოიჭყიტა. ჯერ ერთი სხივი სტყორცნა,…

შენ არასდროს გეშინოდა სიბნელის...მაშინაც კი, როცა შენს სხეულს ბავშვობა შემოახიეს, იმედგადაწურული თითებით ცდილობდი თვალების დამალვას,რათა აღარ დაგენახა საკუთარ ლეშში დამწყვდეული არსებები,რომლებსაც ადამიანებს ეძახდნენ ...

შენ ყოველთვის შეგეძლო ფრთების გაშლა ტკივილგამოცლილი წარსულიდან -ღრუბლებში ჩამარხულ მომავლამდე, მაგრამ არასოდეს გაფრენილხარ...სწორედ ამიტომ , როდესაც სხვები სილურჯის სანახავად მაღლა იხედებოდნენ,შენ, შენს ფეხებ-ქვეშ…