ძველთაგან ასეთი წესი ყოფილა მონასტრებში:

ბერები, მეუდაბნოე მამები, აღდგომის მარხვის დაწყებამდე, წინა დღეს, ერთად შეიკრიბებოდნენ, ერთმანეთს შენდობას სთხოვნდნენ და ემშვიდობებოდნენ. წასვლისას ურთიერთს ქრისტეს აღდგომას ახარებდნენ, ეგებ ვერც კი მივაღწიოთ იქამდეო. მერე კი უდაბურ ტყეში, მტაცებელთა გვერდით ანდა უსიცოცხლო ქვიშიან უდაბნოში განმარტოვდებოდნენ.

      ამ დღიდან წაღებული ურთიერთშენდობა და აღდგომის სიხარულის მოლოდინი, მთელი მარხვის განმავლობაში აძლიერებდა მათ.

      განა რომელიმე ჩვენთანაგანს, მე - ამის დამეწრს და თქვენ - ამის მკითხველთ, შეგვიძლია დანამდვილებით ვთქვათ, რომ აღდგომის ბრწყინვალე დღესასწაულს მოვესწრებით?

      და თუ ვერა... და თუ იმასაც ვერ ვიტყვით ხვალ გავიღვიძებთ თუ არა, მაშ ახლა მაინც გავიხაროთ:

ქრისტე აღსდგა!

ჭეშმარიტად აღსდგა!