უკვე წამოზრდილებო... გაიხსენეთ რამდენჯერ გაგღიმებიათ არცთუისეუფროსებისგან ნათქვამ სიტყვებზე - როგორ გაზრდილხარ, რამხელა ხარ ბიჭო, როგორ დაქალებულხარ გოგო და ა.შ.

      მაგრამ გუშინ ისე მოხდა რომ ყველა ეს ფრაზა ენის წვერზე მედგა, მაგრამ წარმოთქმას ვერ ვახერხებდი...

      დავდიოდი სახლში გაოცებული - ესენი ისინი არ არიან, ყველას ერთად რომ ვეჭიდავებოდი, ვაბურთავებდი, ვეთამაშებოდი? ვატყუებდი, როგორც მინდოდა და რასაც მინდოდა?!

      გუშინ კი ჩემს წინ იდგნენ ნამდვილი ქალები და კაცები; პატარები ასაკით, მაგრამ არც სიმაღლე, არც სიტყვა-პასუხი, არც კაცობა და არც ქალობა სხვა ნაკლები არ ჰქონდათ. მაგრამ ერთი რამ არ წაშლილა მათი თვალებიდან და ღმერთმა არასოდეს წაშალოს - ბავშვური ანცობა, სისპეტაკე, სიცქრიალე, სიწმინდე... ალბათ ადრე ვეჩხუბებოდი, მაგრამ გუშინ მშვიდად ვიჯექი და ვტკბებოდი ჩემს ლოგინს, რომ თელავდნენ და ატატამებდნენ ერთი დიდი და მეორე გამხდარი ყმაწვილი...

      ვიცი, გულიანად დამცინებ მკითხველო - ნუ დაიწყე ახლა ბებერივით ლაპარაკიო, მაგრამ ბებერივით კი არა - გაოცებისაგან ყბადაღებული ვწერ ამ ყველაფერს.

      ზოგიერთი ამათგანი წლებია არ მინახავს, მახსოვს სოფელში აივნებზე მათი სირბილი და გაუგონრობისგან დასჯილების ტირილი, მახსოვს საწოლზე კოტრიალი, როგორ ვუყვებოდი ფილმებს და მეასე მოყოლის მერეც უაზროდ ხარხარებდნენ, მახსოვს როგორ მემტერებოდნენ როცა გაწიწმატდებოდნენ - ვერ მერეოდნენ და ბრაზდებოდნენ ამაზე, გუშინ კი შემეშინდა და ვფრთხილობდი რომელიმესთვის რამე ზედმეტი არ მეთქვა... მეხვეოდნენ და მკოცნიდნენ - ვეხვეოდი და ვკოცნიდი და მაინც არ მყოფნიდა... მაინც არ მეჯერა, რომ გიგიტუნა, კუჭკჭი, ნინიკელა, ნინჩო, ჯული ასე მალე გაიზარდნენ და ახლა რომ რომელიმეს ასე დავუძახო, არც გამაგონებენ...

      ძალიან საყვარლები და ძალიან დიდები... ჩემი თბილები და გემრიელი ბოვშუნიები...

      მახსოვს როგორ იძახდა ხოლმე ბიცოლაჩემი და მეც ასე დავუძახებ:

♥♥♥ ლამაზუნიკოებოოო!!! ♥♥♥