შესვენებაზე საცხოვრებელ კორპუსებს შორის მოქცეულ პატარა ბაღში ვიჯექი, სავარჯიშო მოწყობილობების უკან, ჭერმის ახლადაყვავებული ხის ძირში, ცოტა გადახრილ, ფეხმოკლე, ერთდროსმწვანედშეღებილ ხის სკამზე. მზე ზენიტიდან კარგა ხნის გადასული იყო, ამიტომ არც მცხუნვარება ჰქონდა და არც მისი სხივები მაწუხებდა - ჭერამი, როგორც შეეძლო ისე მიფარავდა. ქალაქის ხმაური ჯერ კიდევ არ იგრძნობა თბილისში. სააღდგომო სურნელი ტრიალებდა - გუშინ ჩამოვიდნენ, დღეს ნაბახუსევზე არიან ამიტომ ხმაურისგან თავს იკავებენ - გავიფიქრე. ვიჯექი და ვუყურებდი ბავშვებს. ამავე სკვერში ხელოვნურსაფარიან მოედანზე 5-8 წლის ბიჭები ფეხბურთს, კალათბურთს, ხელბურთს და ჩოგბურთს თამაშობდნენ. დიახ, დიახ, ცხადია ერთდროულად - რადგან, ამ 4 სპორტის 4 ბურთი ეგდო მოედანზე და 5-ვე მოთამაშე „თავისას უბერავდა“. მერე ერთი წავიდა, თავისთვის მარილიანი ჩხირები თუ ჩიფსები მოიტანა, კოკა-კოლაც მოაყოლა, შუა მოედანზე ფეხმორთხმით ჩაიკეცა და ჭამა დაიწყო. მოთამაშეები ხან მიეპარებოდნენ და პირს „გაიმტკბარუნებდნენ“, მერე ისევ თავიათნ ბურთაობას დაუბრუნდებოდნენ და ასე გრძელდებოდა ჩიტების გამაყრუებელი ჭიკჭიკის ფონზე.

      ბოლოს, ერთი მათგანი, ყველაზე პატარა, ალბათ, ასე ხუთიოდე წლის, გამოეყო საერთო თამაშობას და სახლისკენ გაემართა. გზად იმ ადგილას უნდა გაევლო სადაც მე ვიჯექი.

- გამარჯობათ, - მომესალმა მოურიდებლად

- გამარჯობა - მივესალმე და თავი დავუკარი მეც.

- შემთხვევით, ნასოსი ხომ არ გაქვთ? - ისეთივე გაბედულებით.

      გულში კი გამეცინა ამ მოულოდნელ კითხვაზე, მაგრამ ისეთი სერიოზული სახით მკითხა, მისთვის გაღიმება ვერ გავბედე.

- არა, სამწუხაროდ არ მაქვს. - ვუპასუხე გულნატკენი სახით - ბურთი დაგეფუშათ?

- არა, ჩემმა ძაღლმა კბილები ჩაასო.

- გასკდა? მაგას ნასოსი არ უშელის.

- არა, არა, კი არ გასკდა, უბრალოდ დაფუშულია, არ გასდის მაგრამ დაფუშულია. ხომ ხვდებით?

      როგორ მეპასუხა ვერ ვხვდებითქო, როცა ასე ჯეროვნად ამიხსნა?

- კი, კი, რა თქმა უნდა - მივუგე და ვეცადე დამერწმუნებინა რომ მისი მესმოდა. 

- მე აქვე ვცხოვრობ, თქვენ?

- მე აქვე ვმუშაობ - ვუპასუხე და ხელით მივანიშნე ადგილისკენ.

- და სად ცხოვრობთ?

- მცხეთაში.

- მცხეთაში? - მკითხა განსაკუთრებული გაოცებით.

- კი, მცხეთაში.

      მცირე პაუზის შემდეგ, კიდევ უფრო გაფართოებული თვალებით შემომხედა და მეკითხება:

- მცხეთაში ცხოვრობთ?

- დიახ!

- ხინკლებს ჭამთ?

      აქ უკვე ვეღარ მოვითმინე და გულიანად გავიღიმე.

- კი ზოგჯერ ვჭამთ!

      მცირე პაუზა და ისევ:

- მწვადებსაც?

- ზოგჯერ მწვადებსაც.

- ვაა! - ესღა მითხრა, გაოცებისა და აღფრთოვანებიგან ერთი მძიმედ ამოისუნთქა და ბურთის მოსატანად გაეშურა.