დღევანდელ საღამოს ძალიან ბევრი მეფიქრებოდა ჭამაზე ამიტომ ერთი მოგზაური ფოტოგრაფის, გრეგ სეგალის (Gregg Segal) შემოქმედება უნდა გაგიზიაროთ. სამოგზაუროდ ამერიკა, ინდოეთი, მალაიზია, გერმანია, საფრანგეთი, იტალია, სენეგალი, არაბეთი და ბრაზილია შეარჩია და დაიწყო მოზარდების რაციონის - კვირეულის ფოტოგადაღება. რა მიირთვით ამ კვირაში? მოდი გადავიღოთ.

      შედეგები ქვემოთ:

      შესვენებაზე საცხოვრებელ კორპუსებს შორის მოქცეულ პატარა ბაღში ვიჯექი, სავარჯიშო მოწყობილობების უკან, ჭერმის ახლადაყვავებული ხის ძირში, ცოტა გადახრილ, ფეხმოკლე, ერთდროსმწვანედშეღებილ ხის სკამზე. მზე ზენიტიდან კარგა ხნის გადასული იყო, ამიტომ არც მცხუნვარება ჰქონდა და არც მისი სხივები მაწუხებდა - ჭერამი, როგორც შეეძლო ისე მიფარავდა. ქალაქის ხმაური ჯერ კიდევ არ იგრძნობა თბილისში. სააღდგომო სურნელი ტრიალებდა - გუშინ ჩამოვიდნენ, დღეს ნაბახუსევზე…

      ზოგჯერ ალბათ უკეთესი იქნება მოზრდილები ბავშვებს თუ მივბაძავთ რადგან მათი თვალებით დანახული სამყარო ალბათ ძალიან განსხვავდება ჩვენი აღქმისგან ჩვენც ხომ ოდესღაც ბავშვები ვიყავით ჩვენი წარმოდგენა გვქონდა კარგზე და ცუდზე რაღაცეებს ჩვენი კრიტერიუმებით ვსაზღვრავდით ხშირად სულელურად მაგრამ სამაგიეროდ გულწრფელად როცა იზრდები რთულია ეს სისუფთავე შეინარჩუნო რადგან ადამიანებმა ჩვენთვითონ შევქმენით ისეთი გარემო და სისტემა სადაც ადამიანის ყოფა…

      ის ცა მენატრება, ის დიდი მინდვრები, სადაც ყვავილებს ვკრეფდი თაიგულად ვკრავდი და სახში დედასთან მივარბენინებდი. იები მენატრება, ტყის სურნელიი, გაზაფხულზე მზის სიხივები რომ ეცემა მიწას და ოხშივარი ასდის მთებს, ყანებს მინდვრებს და ჭალებს. მენატრებააა ყველაფერი, შენი გაზაფხული მენატრება, ცაზე კოპლებად დაყრილი ღრუბლები და ამ ღრუბლებიდან მზის სხივების გარდატეხაა.

      ეხლა მახსენდება დედის დღესთან დაკავშირებით, ბავშვები როგორ მივრბოდით…