ღრუბლიანი და ცოტა წვიმიანი საღამოა. ტაძარი დიდია, მრევლი მცირე. იმდენად მცირე, რომ არა მგალობლები და მსახურებაში მონაწილე მღვდელ-დიაკონ-მორჩილ-სტიქაროსნები შეიძლება ვერც მონახოთ ვინმე სიტყვის გამცემი.
დიაკვანი ამბობს დასაწყისისთვის განკუთვნილი ბოხი ხმით - აღსდეგინ...
მგალობლები ცდილობენ ხმა აუწყონ და მერეც ასე გრძელდება, ცდილობენ უშეცდომოდ იგალობონ, ნოტებს თვალი გააყოლონ ანდა მეხსიერება დაძაბონ ხმის მოძრაობების მოსაგონებლად. ერთად დაიწყონ და ერთად დაასრულონ. თუმცა, იმდენად ნაცნობია ყველაფერი, ისეა ორგანიზმს მოდებული, ზოგჯერ საგალობლის ბოლოსღა აცნობიერებ რა იგალობე ან შეიძლება ვერც გააცნობიერო.
მღვდლები ასამაღლებლებს ამბობენ თავ-თავიან დროზე, არ არღვევენ მსახურების მდინარებას.
დიაკვანი აკმევს რიგიანად, სტიქაროსანი გზას "უსუფთავებს", ამბობს კვერექსებს, მგალობლები არ აცლიან სათქმელის დამთავრებას, თავის მხრივ გალობის დასრულებამდე იწყებს დიაკვანი.
მედავითნეს წინასწარ გადაშლილი და გამზადებული აქვს საკითხავი. იცის საიდან რა უნდა ამოიკითხოს და ასეც ასრულებს - წესის დაცვით, შესაბამისი მუხლებით და სათქმელი ტექსტებით.
გიდი თავის მოღვაწეობაშია - "ეს ფრესკა XVII საუკუნისაა..." მას თავისი მსმენელი ჰყავს, რომელიც უფრო ინტერესიანია, ვიდრე მთელი "სამსახურო კოლექტივი".
ის ერთი-ორი მრევლიც, მრავალწლის მრევლობა გამოცდილი დგას და ელოდება დასრულებას. იცის როდის პირჯვარი უნდა გადაიწეროს და როდის დაიჩოქოს, როდის თავი დახაროს და როდის საუბარი მოასწროს. დგას ჩუმად ან ხმაურიანად, ან იქნებ გრძნობითაც...
ყველაფერი საათივით არის აწყობილი, გამართულად მუშაობს, წესრიგი და სრული ჰარმონია. ყველამ იცის როდისაა მისი გამოსვლის დრო და ცდილობს ეს გამოსვლა არ ჩააგდოს, კარგად და რიგიანად შეასრულოს.
უცბად, "ყოველი სული აქებდით უფალსა... ♪♫" დაიწყო გუნდმა და გულში რაღაც გატოკდა, საგალობლის დასასრულისკენ უფლის ჩვენთან მყოფობის გრძნობაც მოვიდა წამის მეასედებით, მაგრამ დასრულებამდე - "აქებდით მას მზედა მთოვარე, აქებდის მას..." - მედავითნე. დაბრუნდა ჩვეული წყლის დინება.
და ბოლოს მე.
ხომ მოგისმენიათ, მოწყენილობა დასაბამია ცოდვისაო. ჰოდა, ფაქტი სახეზეა. უსიყვარულოდ, უსინანულოდ და მხოლოდ შიგადაშიგ გულისტკენით ანდა განკითხვით დაწერილი პოსტი, მხოლოდ იმიტომ, რომ სრულიად უმიზეზოდ მოწყენილი ჩუმად ვიდექი და მთელს ამ მსახურებას ვუყურებდი. ვერ ვგრძნობდი ემოციებს - ჩვენთან არს ღმერთი - და ასეც ვხედავდი ირგვლივ ყველაფერს...
და ეს ის მომენტია როცა ხვდები რომ ეგეთ უსიყვარულოდ ლოცვას 1 % აზრიც არ აქვს ხომ ? :))
უფალთან მყოფობის გრძნობა თუ მოვიდა, არაემოციური აღარ ყოფილა ლაშ...
მარიამო, არა, მთლად მასეც არაა საქმე. ლოცვას აზრი ყოველთვის აქვს, მაგრამ ამ წუთას უფრო მოწყენილობა და წყენა იყო უგრძნობლობის და უემოციობის გამო... :(( :))
მე მაინც მგონია რომ როცა საქმე ეგეთ თემასთან გვაქ..უსიყვარულოდ და მოვალეობის მიზნით გაკეთებულ არაფერს აქვს აზრი :)) ნუ ეს ჩემი აზრია ^_^
გეთანხმები და არც გეთანხმები. გეთანხმები იმიტომ, რომ გიცნობ და დაახლოებით ვიცი რაც იგულისხმე კომენტარში. მაგრამ შორი და "შეუიარაღებელი" თვალით ისე ჩანს, თითქოს გამოსავალი რამე სხვაში უნდა ვეძებოთ და შევწყვიტოთ "უსიყვარულოდ და მოვალეობის მიზნით" ლოცვა. ამიტომ განვმარატავ (ვფიქრობ შენც ამას დაწერდი) - ლოცვასთან დაკვშირებით გამოსავალი ისევ ლოცვაა მარიამო, ლოცვა, მარხვა და რწმენა, რომ დღეს თუ ლოცვაზე დგომა ვალდებულებაა და ემოციებისგან დაცლილია, დადგება "ხვალ" როცა ლოცვაზე დგომა ლოცვად გადაიქცევა, ოღონდ მთელი ამ დროის მანძილზე, გონებაგაფანტული და უემოციოც რომ იყოს, მაინც არ უნდა შეწყდეს სიტყვების თქმა - უფალო შემიწყალენ! :))
მართლად ნაფიქრია და ნიჭიერად ნათქვამი.
ლოცვას ყოველთვის აქვს ძალა და მადლი,სიტყვა, წარმოთქმული ღვთისთვის სათნო და სადიდებელი შემმუსვრელია ყოველგვარი ბოროტების და მფარველი მვედრებელთათვის.
პ.ს.----უგრძნობთათვის მაფხიზლებელი
Welcome to
Qwelly
გამოაქვეყნა დავით ბილიხოძე_მ.
თარიღი: ივლისი 3, 2025.
საათი: 12:30pm
0 კომენტარი
3 მოწონება
ვწვალობ მამაო, აღარ ძალმიძს სულის ნათება, ჩვენთან სამყარო მახინჯია, კუპრივით ბნელი, მტვრიან მიწაზე იმედების მოკალათებას, ვეღარ ვცდილობ და სამართალსაც ყოველდღე ვწყევლი, ვწვალობ მამაო, სტრიქონებით გესაუბრები, აღსარებაა ყველა ლექსი, - ჩემი განვლილის, პოეზია კი მხრებზე მადგას, როგორც უღელი და არ სუსტდება, მოყვასისთვის ხელი გაწვდილი, ვწვალობ მამაო, წვალებაა თვითონ ცხოვრებაც, ბრძოლის ველია, გავიტანო კბილებით უნდა, მაგრამ ბალღამი ქურდია და სულში მოძვრება რა მეშველება, იმედებიც თუ გამიხუნდა?…
გაგრძელება
გამოაქვეყნა Karmasaylor_მ.
თარიღი: ივნისი 27, 2025.
საათი: 6:00am
0 კომენტარი
1 Like
Lionheart Studio, deeply inspired by Norse mythology. Set across the realms of Midgard, Jotunheim, Niflheim, and Alfheim, players are immersed in breathtaking landscapes, cinematic storytelling, and visceral combat. However, to thrive in the world of Odin, you'll need more than good looks and brute strength—you'll need solid strategies.
1. Choose the Right Class for Your Playstyle
At launch, Odin: Valhalla Rising features four primary classes: Warrior, Sorceress, Rogue, and…
გაგრძელება
გამოაქვეყნა nino bubulashvili_მ.
თარიღი: ივნისი 20, 2025.
საათი: 11:26pm
0 კომენტარი
0 მოწონება
გამარჯობა❤ძალიან გთხოვთ როგორც დედა და როგორც ქალი,ამ მდგომარეობიდან ამოსვლაში დამეხმაროთ♥️️
სულ ვცდილობთ ვიშრომოთ მე და ჩემმა მეუღლემ, არდავნებდეთ, მაგრამ დავიღალე!ვეღარ აუდივართ,ძალიან ბევრ ხარჯს, ბავშვების ჭამა,ცუდათ ყოფნა,თითოეულ ვიზიტზე მასაჟს თანხა უნდა,გამოვიფიტეთ ყველაფრისგან,პატარაც გამიცივდა და წამლებში წავიდა იმ 600ლარის ხელფასის ნაწილი,სოციალური კი დავინიშნეთ მაგრამ ივლისამდე ვერ ვიღებთ,აღარც მაღაროზე გამოიძახეს ჯერ და იმ 60პროცენტსაც აღარ უხდიან😔 ბოლო პერიოდში ხალხი როარა…
გამოაქვეყნა EFTcheat_მ.
თარიღი: ივნისი 6, 2025.
საათი: 3:30am
0 კომენტარი
0 მოწონება
In the world of soccer, wherever expertise frequently emerges within the unlikeliest of places, Lamine Yamal stands out for a beacon of prodigious talent and boundless opportunity. The young star has captured the imagination of enthusiasts and pundits alike, with performances that defy his many years. At just 16 a long time aged, Yamal is currently earning waves inside the sport—a testament to his incredible skill and devotion.
Early Lifetime and Background…
© 2025 George.
•
თქვენ უნდა გახდეთ Qwelly_ს წევრი რომ შეძლოთ კომენტარის გაკეთება!
Qwelly_ზე რეგისტრაცია