ღრუბლიანი და ცოტა წვიმიანი საღამოა. ტაძარი დიდია, მრევლი მცირე. იმდენად მცირე, რომ არა მგალობლები და მსახურებაში მონაწილე მღვდელ-დიაკონ-მორჩილ-სტიქაროსნები შეიძლება ვერც მონახოთ ვინმე სიტყვის გამცემი.

     დიაკვანი ამბობს დასაწყისისთვის განკუთვნილი ბოხი ხმით - აღსდეგინ...

     მგალობლები ცდილობენ ხმა აუწყონ და მერეც ასე გრძელდება, ცდილობენ უშეცდომოდ იგალობონ, ნოტებს თვალი გააყოლონ ანდა მეხსიერება დაძაბონ ხმის მოძრაობების მოსაგონებლად. ერთად დაიწყონ და ერთად დაასრულონ. თუმცა, იმდენად ნაცნობია ყველაფერი, ისეა ორგანიზმს მოდებული, ზოგჯერ საგალობლის ბოლოსღა აცნობიერებ რა იგალობე ან შეიძლება ვერც გააცნობიერო.

     მღვდლები ასამაღლებლებს ამბობენ თავ-თავიან დროზე, არ არღვევენ მსახურების მდინარებას.

     დიაკვანი აკმევს რიგიანად, სტიქაროსანი გზას "უსუფთავებს", ამბობს კვერექსებს, მგალობლები არ აცლიან სათქმელის დამთავრებას, თავის მხრივ გალობის დასრულებამდე იწყებს დიაკვანი.

     მედავითნეს წინასწარ გადაშლილი და გამზადებული აქვს საკითხავი. იცის საიდან რა უნდა ამოიკითხოს და ასეც ასრულებს - წესის დაცვით, შესაბამისი მუხლებით და სათქმელი ტექსტებით.

     გიდი თავის მოღვაწეობაშია - "ეს ფრესკა XVII საუკუნისაა..." მას თავისი მსმენელი ჰყავს, რომელიც უფრო ინტერესიანია, ვიდრე მთელი "სამსახურო კოლექტივი".

     ის ერთი-ორი მრევლიც, მრავალწლის მრევლობა გამოცდილი დგას და ელოდება დასრულებას. იცის როდის პირჯვარი უნდა გადაიწეროს და როდის დაიჩოქოს, როდის თავი დახაროს და როდის საუბარი მოასწროს. დგას ჩუმად ან ხმაურიანად, ან იქნებ გრძნობითაც...

     ყველაფერი საათივით არის აწყობილი, გამართულად მუშაობს, წესრიგი და სრული ჰარმონია. ყველამ იცის როდისაა მისი გამოსვლის დრო და ცდილობს ეს გამოსვლა არ ჩააგდოს, კარგად და რიგიანად შეასრულოს.

     უცბად, "ყოველი სული აქებდით უფალსა... ♪♫" დაიწყო გუნდმა და გულში რაღაც გატოკდა, საგალობლის დასასრულისკენ უფლის ჩვენთან მყოფობის გრძნობაც მოვიდა წამის მეასედებით, მაგრამ დასრულებამდე - "აქებდით მას მზედა მთოვარე, აქებდის მას..." - მედავითნე. დაბრუნდა ჩვეული წყლის დინება.

     და ბოლოს მე.

     ხომ მოგისმენიათ, მოწყენილობა დასაბამია ცოდვისაო. ჰოდა, ფაქტი სახეზეა. უსიყვარულოდ, უსინანულოდ და მხოლოდ შიგადაშიგ გულისტკენით ანდა განკითხვით დაწერილი პოსტი, მხოლოდ იმიტომ, რომ სრულიად უმიზეზოდ მოწყენილი ჩუმად ვიდექი და მთელს ამ მსახურებას ვუყურებდი. ვერ ვგრძნობდი ემოციებს - ჩვენთან არს ღმერთი - და ასეც ვხედავდი ირგვლივ ყველაფერს...