პატერიკების მნიშვნელობასა და ისტორიაზე, ამ ბლოგ პოსტის ფარგლებში საუბარი მართებულად არ მიმაჩნია, უბრალოდ მინდა თავად მოგითხროთ ერთი პატერიკი, რომელიც ამბიონიდან, აგერ უკვე მესამედ მოვისმინე და დაზეპირება თუ არა, ტექსტთან (თუკი არსებობს) მიახლოებით მოყოლა შემიძლია.

      მოკლედ, ერთი ახალგაზრდა ბიჭი ღმერთის ურწმუნოებით ცხოვრობდა. ღმერთის არ სწამდა და სხვა მორწმუნეებისაც არ ესმოდა. სჩადიოდა ცოდვებს და არად ადარდებდა, რადგან მისთვის ღმერთი არ არსებობდა. ამ ბიჭს, საოცრად ჰყვარებია მოგზაურობა, მთებსა და კლდეებზე სიარული, ტყეში სეირნობა. მოკლედ, მოლაშქრე ახალგაზრდა იყო და ერთ-ერთ ლაშქრობაში მარტოც კი წასულა. სრულიად მარტო იყო უღრან ტყეში, როდესაც კლდეზე გადაიჩეხა და იქვე, კლდიდან გამოშვერილ ერთ ტოტს მოჭიდებია. ყვირის, მაგრამ მისი არავის ესმის. ხედავს რომ საშველი არსაიდან არის, ხედავს რომ ტოტი დიდხანს ვერ გაუძლებს, მაინც ჩამოვარდება და ზუსტად, მაშინ მოაგონდა უფალი და ამბობს ასეთ სიტყვებს - უფალო, თუკი მართლა არსებობ, ახლა გადამარჩინე, ახლა მიშველე და დღეიდან შენი მსახური გავხდებიო (აქ, კომენტარი ჩაურთო მქადაგებელმა - მონანიება არც უფიქრია წინარე ცოდვებისო). უეცრად, ხდება სასწაული და თავად უფალი გამოეცხადება მას. გაუხარდა ამ ადამიანს და ეუბნება:

- უფალო მიშველე და ვიწამებ შენსას

- არ იწამებო! - ქრისტე პასუხობს.

- როგორ არა, ვიწამებ შენსას - ეუბნება დაბეჯითებით.

- არა, რა გწამს და არ იწამებ - კიდევ პასუხობს მაცხოვარი.

      მესამედაც ასე მოხდება და ბოლოს უფალი ეტყვის:

- კარგი, მაშინ ადექი და გაუშვი მაგ ტოტს ხელი. (კვლავ მქადაგებლის კომენტარი - იქვე გამოსცადა უფალმა მისი მორწმუნეობა).

      ბიჭი ტოტს ხელს არ უშვებს.

      აქ მთავრდება ეს პატერიკი და ცხადია ხვდებით, რწმენისა და ურწმუნოების ამბავზეა ეს ისტორია. არ ვიცი, ეს პატერიკი ვინ მოიფიქრა, თუმცა სხვაგვარი დასასრულიც შეიძლებოდა და დღეს ზუსტად ამ დასასრულზე ვფიქრობდი.

------

      ვაგრძელებ იმ მომენტიდან, როცა უფალი გამოეცხადება:

- უფალო, თუ მართლა შენ ხარ, მიშველე და ვიწამებ შენსას.

- არ იწამებ პასუხობს უფალი.

      და ასე ორ გზის და ბოლო სიტყვები:

- კარგი, მაშ გაუშვი ხელი.

- თუ ნამდვილად შენ ხარ, კარგი გავუშვებ. - უშვებს ხელს და კლდეში ვარდება.

      პატერიკის ამგვარ დასასრულზე აქ მქადაგებელი იტყოდა - და რატომ მოხდა ეს? - რადგან, მას კი არ სწამდა უფლის, არამედ ის გამოსაცდელად ეუბნებოდა უფალს, თუ მართლა შენ ხარ, გავუშვებო. მას დაავიწყდა, რომ უფალი არ უნდა გამოეცადა.

------

      კიდევ ერთი დასასრულის იდეა:

- გაუშვა ხელი ტოტს და კლდეში ჩავარდა - და რატომ მოხდა ეს? რადგან, მან განა უფლის რწმენის და სიყვარულის გამო გაუშვა ტოტს ხელი, არამედ იმის გამო, რომ ტოტი ადრე თუ გვიან მაინც ჩატყდებოდა, დიდხანს ვერ გაუძლებდა და ასე ვთქვათ, ჯანდაბას, იქნებ მიშველოსო - მცირედმორწმუნეობის გამო ჩავარდა ხრამში.

      ცხადია, აქ არ იწურება ვერსიები და უამრავი დასასრული შეიძლება მოეფიქროს ამ ამბავს და ყველას ექნება მქადაგებლური ელფერი. უბრალოდ, თუკი არ მოვწყდებით მიზეზ-შედეგობრივ კავშირს, უნდა დავსვათ შეკითხვა - რა საჭიროა მსგავსი პატერიკების მოფიქრება? განა მორწმუნისათვის, ისედაც საკმარისი იგავი არ წერია წმინდა წერილში?