ატალახებულ მიწაზე ჩუმი, ჩემი ფეხის ნაკვალევიღა ჩანს.. თითქმის ყველა დაემალა სიყვარულიფერ წვიმას, ასე რომ მოისწრაფოდა ჩვენსკენ ჩვენს ჩასახუტბლად.
და მე ისევ და ისევ ოცნებებში ატმისსფერკაბიანი ნაწნავებით...
და რეალობა მე თავზე თმა შეურჩენელი ვდგავაარ შავი კაბით და ვეგებები სიყვარულით წვიმის წვეთებს, წვეთებს რომელიც თვალსაც კი მარიდებენ,...
და ისინი ეხეთქებიან ჩემს კანს....
დავიბენი... წვიმამ სიყვარულით გაჯღენთილმა დღეს ბრძოლა გამომიცხადა და გამახსნედა გულის ფეთქვა, შერწყმული წვიმის წვეთებთან გუშინდელი დღე, მშვიდი.. და დღეს, აფორიაქებული მიმავალი .. გამქცევი „სად გაიქცევი“ ერთი კი გავიფიქრე მაგრამ გული ისევ შეფრთხიალდა და მივხვდი მას წასვლა შეეძლო... დამაფიქრა... წვიმის წვეთები ისევ გამალებით ეხეთქებოდა ჩემს აწითლებულ კანს და ახლა უკვე ჩემი დაუმალავმა ცრემლებმა გაათბეს ისინი... ადუღდა .. ადუუღდა და გული უარესად შემეკუმშა ..
გამაახსენდი...
ნაცრისფერს სიყვარულისფერი განუდევნია... ტკივილი უსიყვარულობა და ისევ და ისევ სიცოცლისუუნარობამ დაისადგურა..
და მე ისევ სევდით....გახრწნილი ფიქრებით....შემდნარი ამაოებასთან.... ვიდექი დღეს, წვიმის ქვეშ და გამახსენდი შენ.....