რა მოგივიდა, ტრიფონ, ხომ ხედავ ვაღებ! - მარგალიტა კართან მივიდა, აგრუხუნდა ურდული, კარი გაიღო და ერთაოზის აბურძგნული თავი გამოჩნდა.

      - დაე, დაიმსხვრეს ქნარი, ჰანგი მუდამ იჟღერებს, მარგალიტა! - ამ სიტყვებით შემოიჭრა ერთაოზი ოთახში.

      - ახლა მიტირეთ რუსულათ! - ლიმნის ხისკენ გაქანდა მარგალიტა.

      - ვერ მიცანი? ერთაოზი ვარ! - ხელები გაშალა ლტოლვილმა, შენი ერთაოზი.

      - გავიდა მერე ათი წელი? - შიშით იკითხა მარგალიტამ.

      - ვერ გავუძელი უშენობას! გამოვიქეცი!

      - გამეიქეცი და ჩემთან მოდი? დაბრუნდი უკან, დაბრუნდი უკან, თვარა ყველას გაგვაციმბირებენ! მეც, შენც, ტრიფონს რას ერჩი, იმ უბედურს?

      - დაწყნარდით, ქალბატონო, - გაისმა ქრისტეფორეს კარგად დაყენებული ხმა და მარგალიტას წინ ძონძებში გამოწყობილი მოხუცი მეცნიერი წარდგა.

      "ამას ტილები ეყოლება ცოცხით სახვეტი " - გაიფიქრა მარგალიტამ და უკან-უკან წავიდა.

      - ვინაა, ბიჭო, ეს? - ჩამქრალი ხმით იკითხა ქალმა.

      - ჭკუოსანი, - სიამაყით უპასუხა ერთაოზმა.

      - ერთაოზის სიყვარულის მატარებელი, როგორც იქნა, თქვენს სადგურზე ჩამოდგა, - ლამაზად თქვა ქრისტეფორემ, ნახევრადგულწასული ქალის ფუნთუშა ხელს ეამბორა და განაგრძო, - ბევრი მსმენია თქვენზედ, თქვენ კი მოლოდინს გადააჭარბეთ.

      - საწყალი ტრიფონია, აწი ვინ დაგასხამს თავზე წყალს, ვინ წაგისვამს ზურგზე საპონს, ვინ გიტირებს? - წაიჩურჩულა მარგალიტამ.

რეზო გაბრიაძე