ხრიალეთი (ახლა შრომა) გურიის ლამაზი სოფელია. თვალწარმტაცმა ბუნებამ ბავშვზე გავლენა იქონია, შეაყვარა სიმღერა, ხელოვნება, სწავლა-ცოდნას დააწაფა. ქუთაისის სემინარია დაასრულა. სემინარიაში მოწაფეობის დროს ლოტბარობდა, კ. მაღრაძის თანაშემწე იყო.

      საგნების გარდა, ოცი წლის ჭაბუკი სიმღერა-გალობას ასწავლიდა ოზურგეთის სასულიერო სასწავლებელსა და ქალთა პროგიმნაზიაში. იმ ხანებში ცოტ-ცოტას რევოლუციონერობდა კიდეც. ასე ეჭვმიტანილი, უკვე ცოლშერთული, გაეცალა ოზურგეთს და 1900 წლიდან ფოთში მოეწყო მასწავლებლად და საეკლესიო გუნდის რეგენტად.

      ფოთში ბევრჯერ შეეხმიანა მუსიკალურ ფოლკლორს. თვრამეტი წლის მანძილზე რა ხანიც ფოთში იღვაწა, სამჯერ შექმნა სახალხო გუნდი. ყველაზე თვალსაჩინო 1912 წელს ნ. ნიკოლაძის, ი. მეუნარგიას, ა. ქავთარაძის, ს. ხოშტარიას, გ. საბახტარიშვილისა და სხვათა თაოსნობით შექმნილი ბოლო გუნდი იყო.

      მომდევნო წელს ამ გუნდმა დიდ ქართველ მსახიობს, ლადო მესხიშვილს, ფოთში იუბილე მოუწყო და აგრეთვე მრავალი კონცერტი გამართა ქალაქებსა და დაბა-სოფლებში. გუნდში მღეროდნენ: მოკრიმანჭულე ალექსანდრე მახარაძე, აგრეთვე ფოთელი ინტელიგენტები: ჩიჩუა, ფრანგიშვილი, ბოლქვაძე, ხოშტარია, გაწერელია, სანაია, ნოდია და სხვ. 1914 წლის იმპერიალისტური ომის ქარტეხილმა გუნდის არსებობას ბოლო მოუღო.

      გურიის პატარა სოფელმა სუფსამ მას, როგორც ხელოვანს, პროფესიული საქმიანობის პირობები შეუქმნა. იქ ჩამოაყალიბა მეჩონგურეთა დიდი ანსამბლი და ორი წლის შემდეგ, 1929 წელს, მეორე რესპუბლიკურ ოლიმპიადაზე გამოვიდა; ანსამბლმა, როგორც მოსალოდნელი იყო, მაღალი ჯილდო დაიმსახურა.

      გურიაში და ბათუმში ექვსი წლის მოღვაწეობის შემდეგ, 1933 წელს, თბილისშია. აქ აყალიბებს ქალთა ანსამბლს ელენე ჭუბაბრიას, მარგო თედიაშვილის, ნ. მილორავას, ო. ბიძინაშვილის. ე. მეგრელიძის, ქეტევან მეგრელიძისა და სხვათა მონაწილეობით. რუსთაველის თეატრის სტუდიაში ჩონგურზე დაკვრას ასწავლის, მარჯანიშვილის თეატრშიც მიიწვიეს. ბევრ ორგანიზაციასთან და კლუბთან აარსებს მეჩონგურეთა ანსამბლებს, რომელთა ხელმძღვანელად ნიშნავს ნიჭიერ მოწაფეებს ე. და ქ. მეგრელიძეებს, ცაცა მამედოღლის, ქეთევან ოქროპირიძეს, ქეთევან ღოღობერიძეს და სხვ.

      ტრიუმფალური იყო მისი ანსამბლის გამოსვლა ქართული ხელოვნების პირველ საკავშირო დაკადაზე. დაჯილდოებულ იქნა საპატიო ნიშნის ორდენით; იგივე ჯილდო ერგო მეჩონგურე ელენე ჭუბაბრიასაც.

      დეკადის შემდეგ, თექვსმეტი წელი, განუწყვეტელი შრომა გასწია, 1951 წელს ხელოვნების დამსახურებული მოღვაწის წოდება მიენიჭა. კიდევ მრავალი მეჩონგურე და მომღერალ-ლოტბარი აღზარდა. მრავალ წელიწადს იღვწოდა რადიოშიაც. «ჩონგურს სიმები გავუბი», ჩონგურზე აჟღერებული «სულიკო», «მზიური საქართველო», «შვილო, სამშობლო გეძახის», «სიმღერა ლესელიძეზე», «ლურსმანაშვილზე» და სხვა მრავალი მის მიერ არის შექმნილი. ორმოცდათხუთმეტი წელი თავს დასტრიალებდა ხალხურ მუსიკალურ კულტურას. გარდაიცვალა 1953 წელს.

"ფონდი ქართული გალობა"