ისე გათანაბრდა ცა და დედამიწა,
ისე დასამარდა სული - ვეღარ ვიცან,
და ვერ გამიგია როგორ გადაგვარდა
გული კოშმარიდან სანამ გამეღვიძა.

როგორ ადვილია სხვისი შეფასება, როცა მარტვილია და მკვდარს ემსგავსება, შენი სიგლახაკე თურმე ნამდვილია თუმცა თავი მეფეთ-მეფედ გეფასება.

დღეებს აღარ ვითვლი ისევ წვიმებია,
ქადილს აღარ მითვლი ცაო - იმედია,
ნეტავ მაცოდინა ახლა საით ვივლი,
უცნობ მომავალში რა დამიბადია.

გული გადაგვარდა, შიში განსხეულდა,
გონი დასაპყარდა, სული დასნეულდა,
ღმერთო ჩემს მახლობლად როგორ ახარხარდა,
ურდო მოზეუმე ციდან დაცეულთა!

• ილია ელიზბარაშვილის პოეზია •